همه ماجرا از یک تکه کاغذ شروع شد که روی آن ده ، پانزده تا عدد نوشته شده بود و اسم و فامیلی نا آشنا. برادرم وقتی این تکه کاغذ را به من داد ، گفت: «12 هزار و پونصد تومن رو به این کارت منتقل کن. یه هفته ده روز دیگه هم 3 جلد از کتاب "آوه" دستمون می رسه.» به او گفتم: «چرا این همه عجله! من ماه دیگه به مشهد میرم و کتاب ها رو با کمتر از این پول تهیه می کنم .» اما قبول نکرد. او اصرار داشت هر چه زودتر کتاب ها به دستش برسد و ...

اما نه، این اول ماجرا نبود. راستش این قضیه از وقتی شروع شد که معرفی کتاب "آوه ؛ دومین کانون تشیع در ایران" را در تادانه خواندم و در باره آن با یوسف علیخانی گپ و گفت داشتم. به او گفتم "آوه" زادگاه پدر و مادر من است و از خوشحالی ام بابت این که سرزمین مادری مرا به روی این نقشه نشانی هست ، برای علیخانی گفتم و هم از او شنیدم که چقدر مردمان آوه با اهل الموت به لحاظ گویشی مشترکات دارند و ...

نه ؛ اصل ِ اصل ماجرا با دیدن کتاب " آوه ؛ دومین کانون تشیع در ایران " شروع شد. یوسف علیخانی وقتی اشتیاقم را از معرفی این کتاب در تادانه دید، کتاب را آورد به "آموت". کتاب را که ورق می زدم چشمم افتاد به واژه "بوبوبو". تا آن موقع نمی دانستم معنی کلمه ای که اغلب مادرم مرا با آن خطاب قرار می داد چیست. در گویش آوه این کلمه به معنی هدهد و شانه به سر است.آن روز گیسوی خاطراتم را به دست شانه "بوبوبو" سپردم. روزهایی که مادرم با دیدن موهای پیچ و تاب خورده و اغلب درهم برهم من ، می گفت : « بوبوءَ ک پاشو برو یه آبی به سر و صورتت بزن و یه شونه ای به موهات» تا قبل از این فکر می کردم بوبوءَ ک سنبل آدم های شلخته با موهای آشفته است ؛ در حالی که ...

چه جادویی در "بوبوبو" بود که وقتی برای برادرم تعریف کردم، چشم هایش خندید. شاید او هم سفری کرد به کودکانگی هایش و بعد از یک ساعت تکه کاغذی را به دستم داد با ده پانزده عدد و یک اسم و فامیل ناآشنا.

هفتاد و پنجمین شب از شب های مجله بخارا به ویلیام سارویان، نویسندۀ آمریکایی ارمنی تبار اختصاص یافته بود که غروب روز پنجشنبه 7 بهمن ماه 1389 با همکاری مؤسسه ترجمه و تحقیق هور در محل انجمن چهارمحال برگزار شد.
در این مراسم چهار سخنران به معرفی ویلیام سارویان و آثارش پرداختند و خانم ویکتوریا دانشور به نمایندگی از جانب دکتر سیمین دانشور، مترجم رمان کمدی انسانی اثر سارویان چند کلمه ای گفت و سپس فرزانه قوجلو به عنوان اولین سخران از زندگی و آثار ویلیام سارویان چنین سخن گفت:
« ویلیام سارویان در آمریکا به دنیا آمد و در آمریکا بزرگ شد و در همان جا نیز چشم از جهان فروبست. آنچه سارویان نوشت به زبان انگلیسی بود، اما تبار ارمنی او در تاروپود آثارش تنیده شد. بسیاری از نویسندگان نامدار جهان را می¬ شناسیم که وقتی در سرزمینی جز زادگاهشان زندگی کردند، یا حتی آنانی که به اجبار تن به تبعید دادند ، اگر نگوییم که ریشه های خود را به دست فراموشی سپردند، اما می توانیم به یقین مدعی شویم که رویکردی جهان وطنی پیدا کردند. شاید امروز کمتر کسی باشد که وقتی آثار جوزف کنراد را می خواند زادگاه اصلی او، یعنی لهستان را به یاد بیاورد و یا با خواندن آثار آرتور کوستلر چندان نشانی از سرزمین مادری اش، مجارستان بیابد ... ادامه گزارش

هفتاد و چهارمین شب از شب های مجله بخارا به مجتبی مینوی اختصاص داشت که عصر روز چهارشنبه 6 بهمن ماه 1389 با همکاری دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران در تالار استاد باستانی پاریزی برگزار شد. این مراسم با سخنان علی دهباشی مدیر مجله بخارا آغاز شد. وی طی گفتاری با عنوان «به یاد مجتبی مینوی» چنین سخن گفت : « ششم بهمن ماه سالگرد درگذشت زنده‌ياد مجتبی مینوی است. بدون شک بعد از مرحوم علامه محمد قزوینی که کتابخانه‌ای عظیم از آثار عمر پربارش برای ما باقی‌ مانده است، مینوی چهرة درخشان و ماندنی تحقیقات علمی در ادبیات ایران محسوب می‌شود و به قول محمدعلی جمالزاده: "مجتبی مینوی وجود ذی‌وجود و پرفیض و برکتی بود و بیم آن می‌رود که ما دیگر به این آسانیها نظیر و عدیل او را به دست نیاوریم.
بی‌گمان نام و خاطرة‌ مینوی به دلیل کثرت آثار، و میراث عظیمی که از خود به جای گذاشته است در ادب و فرهنگ ما جاویدان خواهد ماند. مجتبی مینوی در سال 1282 شمسی متولد شد. دوران تحصیلات ابتدایی او در سامره و تهران، تحصیلات متوسطه در دارالفنون و دارالمعلمین مرکزی و تحصیلات و مطالعات دانشگاهی و عالی او در کینگر کالج (لندن) و مدرسة مطالعات آسیایی و آفریقایی دانشگاه لندن گذشت.
خدمات اداری و تعلیماتی مجتبی مینوی عبارت بوده است از: تندنویسی در مجلس شورای ملی (1305-1307)، ریاست کتابخانة‌ ملی (1307)، عضویت دفتر فرهنگی سفارت ایران در لندن (1309) و در پاریس (1313)، ریاست تعلیمات عالیة وزارت فرهنگ (1331-1332)، رایزنی فرهنگی سفارت ایران در ترکیه (1336-1340)، استادی دانشگاه تهران (1329 تا 1348)، عضویت پیوستة‌ فرهنگستان ادب و هنر (از 1352 به بعد)، مسئولیت علمی بنیاد شاهنامه فردوسی (تا آخر عمر) ... ادامه گزارش

الهام اسفندیاری تکواندوکار باتجربه‌ی قزوینی جواز حضور در مرحله‌ی سوم رقابت‌های تکواندوی قهرمانی تیم ملی را کسب کرد.
مرحله‌ی دوم مسابقات تکواندوی آزاد کشوری انتخابی تیم ملی که از سراسر کشور بر روی چهار شیهاب چانگ در خانه‌ی تکواندوی تهران برگزار شد با نفرات برتر به کار خود پایان داد.
بر اساس این گزارش در وزن هشتم این مسابقات، الهام اسفندیاری تکواندوکار باآتیه‌ی قزوینی توانست با کسب مدال نقره‌ی این مسابقات جواز حضور در مرحله‌ی نهایی اردوی انتخابی تیم ملی تکواندوی جمهوری اسلامی ایران را به دست آورد ... *

مسئول جلسات نقد و بررسی نشر آموت از برپایی اولین جلسه از این نشستها در روز پنجشنبه 7 بهمن خبر داد و گفت: در این برنامه رمان "رز گمشده" مورد بررسی منتقدان قرار خواهد گرفت.

میثم نبی مسئول جلسات نقد و بررسی نشر آموت در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: اولین نشست از سلسله نشستهای نقد و بررسی نشر آموت روز پنجشنبه 7 بهمن ماه در محل انتشارات آموت برگزار خواهد شد.

وی گفت: در این نشست کتاب "رز گمشده" نوشته سردار ازکان با ترجمه بهروز دیجوریان مورد نقد و بررسی قرار خواهد گرفت. علیرضا سیف‌الدینی و فاطمه سرمشقی به عنوان منتقد در این جلسه حضور خواهند داشت و به تحلیل این کتاب خواهند پرداخت.

"رز گمشده"، ‌اولین رمان سردار ازکان توسط انتشارات آموت در 215 صفحه با شمارگان 1650 نسخه و قیمت 5000 تومان منتشر شده است. این کتاب، داستان دختر‌ی ا‌ست که بعد از ازدست‌دادن مادرش تازه قدر لحظه‎های با او بودن را درک می‌کند. این اثر به خودیابی انسان و عمق وجود اشاره دارد.

«رز گمشده» به خوبي ادبيات معاصر ترکيه را در سطح بين‌المللي معرفي کرد. اين رمان تاکنون در 45 کشور به 36 زبان ترجمه شده است. بعد از اورهان پاموک و ياشار کمال، سردار اُزکان سومين رمان‌نويس ترک است که کتابش به بيش‌ترين تعداد زبان‌هاي دنيا ترجمه شده است.

نشست بررسی رمان "رز گمشده" روز پنجشنبه 7 بهمن از ساعت 16 الی 18 در محل نشر آموت به آدرس خیابان کریم‌خان زند، نبش ایرانشهر، پلاک 170 (178 قدیم)، طبقه دوم برگزار می‌شود و ورود برای عموم علاقه‌مندان بلامانع است.

* همین خبر در خبرگزاری ایسنا، خبرگزاری ایبنا ، مد و مه، کوچه های قدیمی، نقطه ویرگول، نشر آموت

دوست ِ نویسنده ای امروز رمانی آورده بود برای بررسی. برای شروع بحث هم آب دهانی قورت داد و خیلی محترمانه گفت: «خیلی ساله که تادانه شما را می خوانم.»
پوزخندی زدم و نگاهم را ازش دزدیدم که مثلا دارم کارهای عقب افتاده را انجام می دهم.
صدایش را بلندتر کرد و گفت: «چقدر خوبه که شما اینقدر فعال هستید در اینترنت.»
نگاهش کردم؛ تا عمق وجودش.
انگار تایید گرفته باشد. ادامه داد: «کمتر آدمی دیدم هم وبلاگ فعالی داشته باشه و هم در گودر باشه و هم در فیس بوک و ...»
خودم را مشغول کردم به دفتر یادداشت روزانه. (بهش گفته بودم که رمان تان وقتی بررسی شد، باهاتون تماس می گیرم.)
ایستاده بود که دوباره شروع کرد: «فکر نکنم مطلبی در تادانه نوشته باشید و من نخوانده باشم.»
با قدم هایم به طرفش، در واقع هُلش می دادم طرف بیرون.
دو قدم هم برداشت پس پسکی.
گفت: «قبلا که قابیل را منتشر می کردید، سایت خوبی بود. حیف شد. کاشکی نمی بستیدش.»
باز ول کن نبود. گفت: «جدیدا دیدم سایت آموت هم چقدر فعال است.»
خندیدم؛ امیدوار بودم فهمیده باشد چقدر زورکی خندیدم.
فقط گفتم: «محبت دارین.»
انگار جان گرفته باشد، شروع کرد که «خوش به حال الموت که اینقدر درباره اش می نویسید. کاش همه جای ایران ...»
دیگر امانش ندادم؛ بستمش به رگبار. گفتم: «خسته نشدید اینقدر حرف زدید؟ اینقدر گفتید تادانه و گودر و فیس بوک و قابیل و آموت و ... »
مِن مِن کنان گفت: «منظور بدی نداشتم. خب چند ساله وبلاگ تان رو دنبال می کنم...»
گفتم: «هیچ وقت توی تادانه ندیدید که یوسف علیخانی داستان هم می نویسه؟ هیچ وقت ترغیب نشدید بروید یکی از کتاب هایش را بخرید و بخوانید و ببینید چی نوشته؟»
گفت: «خب ...»
گفتم: «اگه این تادانه رو ببندم، تردید نداشته باشید لطف شما بوده.»

پاییز برای این «پادشاه فصل ها»ست که رنگ رنگ است و ایران به این دلیل زیباست که مملکت رنگ ها و چهره ها و فرهنگ هاست.
همیشه آرزویم بوده و هست که استخدام جایی بشوم (چون خودم ارث میراثی بهم نرسیده) و بیفتم توی در و دشت این خاک (کاری که چند سال قبل می کردم به کمک ِ همشهری امارات). دوست داشته ام بروم در خاک آذربایجان، قدم بزنم و حرف بزنم با زنان و مردانش. بروم به کردستان و همسخن بشوم با سنندجی ها و اورامانی ها و … قدم بردارم سمت گیلان و مازندران. خاک پاک ِ خوزستانی ها بشوم. عاشق خراسان بمانم همچنان. دلتنگ بلوچستان بشوم از یاد خاک و بوی گرما.
مگر می شود آدم، اصفهان و یزد و همدان و زنجان و سمنان و شیراز و … داشته باشد و آن وقت از چیزهایی بنویسد که مال خودش نیست؟
مگر می شود آدم، ایرانی باشد و آن وقت ترانه های خارجی گوش کند؟
مگر می شود …
ای خاک!
آرزو دارم زودتر خاک پایت بشوم؛ ای ایران.

همیشه کارهای «مینو صابری» را دیده و دنبال کرده بودم اما نه به جدیت امروز. فقط به طور مثال کارهایی که درباره موسیقی ترکمن کرده. دستش را می بوسم و افتخار می کنم که با او هم میهن هستم.

موسیقی ترکمن تصویری است ... متن - MP3
نی‌نواز تحت تاثیر صدای‌ام بی‌هوش شد ... متن - MP3
هر قوم یک «تاج» دارد؛ ترکمن دو تاج ... متن - MP3
جُوق‌جُوق و ذکر خنجر؛ در موسیقی ترکمن ... متن - MP3
از چراندن گوسفند و سر جالیز تا جشنواره‌ها ... متن - MP3
دختران ترکمن بوسیله‌ی زنبورک با هم حرف می‌زدند ... متن - MP3
سولماز؛ اولین زن سرپرست گروه موسیقی ترکمن ... متن - MP3
ترکمن‌ها به موسیقی‌درمانی اعتقاد دارند ... متن - MP3
لآله؛ ناله‌ی دل‌خراش دختر ترکمن ... متن - MP3
این نی مانند انسان حرف می‌زند ... متن - MP3

روزنامه ایران - سایر محمدی - 30 دی 89 - صفحه 22 (PDF)

«به چيزي دست نزن» مجموعه هفده داستان كوتاه نوشته ليلا عباسعليزاده است كه از سوي نشر آموت به بازار آمد. داستان‌هاي اين مجموعه عموماً از فضاي شهري با مختصاتي كه زندگي انسان‌ها در چنين فضايي ايجاب مي‌كند، مايه مي‌گيرد. شادي‌ها، سوگواري‌ها، روابط افراد هر يك به خواننده متذكر مي‌شود كه كجا و در چه عصري زندگي مي‌كند.

نشر آموت رمان «شب آفتابي» تازه‌ترين رمان نسرين ثامني را منتشر كرده است. نسرين ثامني از انتشار اولين رمانش در سال 61 تا امروز كه نزديك به سه دهه مي‌گذرد، پركارترين نويسنده زن پس از انقلاب بوده است. نسلي از خوانندگان رمان با خواندن آثاري مانند«گلي در شوره‌زار» از او رمان خوان و اهل مطالعه شده‌اند. اين نويسنده راوي رنج انسان امروز است و «شب آفتابي» به گمان اين نويسنده متفاوت‌ترين رمان اوست.

«از شب دست كشيدم» مجموعه‌اي از شعرهاي سپيد سارا افضلي است كه نشر آموت راهي كتابفروشي‌ها كرد. شاعر اين مجموعه، شاعر طبيعت است، شعرش شعر انديشه و سرشار از رنگ‌هاي خفته طبيعت است با برش‌هايي غافلگيركننده و معلق در فضاي وهم و انديشه و معصوميت.

كتاب «کاغذ؛ تاريخچه، نگهداري و تاي آن» به قلم سيامك محي‌الدين، نويسنده و محقق صنعت چاپ، گردآوري شد. اين اثر با زباني ساده براي دست‌اندركاران و فعالان بخش‌‌هاي مختلف صنعت چاپ نگارش شده است.

به گزارش خبرگزاري كتاب ايران (ايبنا)، اين كتاب چگونگي پيدايش كاغذ در جهان از چين تا ايران و اروپا را بررسي مي‌كند.

محي‌الدين با بيان اين كه اين اثر مي‌تواند نياز اطلاعاتي كارگران و اپراتورهاي فعال در صنعت چاپ را برطرف كند، گفت: بسياري از كارگران و فعالان حوزه چاپ به خوبي با خصايص و ويژگي‌ كاغذ آشنا نيستند و در كارشان با مشكل برخورد مي‌كنند.

وي افزود: مباحث مختلفي در اين كتاب قرار دارند كه شرايط نگهداري و حتي تا زدن كاغذ نيز بر اساس راه آن و ... بخشي از آن به شمار مي‌آيد.

محي‌الدين با اشاره به تلاش دو ساله‌اش براي گردآوري مطالب اين كتاب، توضيح داد: در اين مدت كتاب‌ها، مقالات و منابع بسياري در حوزه كاغذ را مطالعه كردم تا هنگام نگارش كتاب، نگاه گسترده‌تري داشته باشم.

وي تصريح كرد: انواع كاغذها، سايز، بافت و مواد موجود در آنها به ترتيب و فاصله موضوعي در اين كتاب گنجانده شده‌اند.

محي‌الدين با بيان اين كه ايران يكي از نخستين كشورها پس از چين است كه در حوزه فناوري كاغذ فعال شد، يادآور شد: متاسفانه اكنون ما به يكي از بزرگترين واردكنندگان كاغذ در جهان تبديل شده‌ايم و نمي‌توانيم در اين حوزه به خودكفايي برسيم.

به گفته وي، اين كتاب اكنون در مراحل پاياني چاپ قرار دارد و به زودي از سوي نشر آموت منتشر خواهد شد.

مدتي قبل در همين صفحه آخر روزنامه شرق پيشنهاد دادم با هم مهربان باشيم و عده‌اي را به جرم نويسنده عامه‌پسند (مردم‌پسند و پرفروش) بودن حذف نكنيم كه رمان‌هاي اين گروه سكوي پرش خوانندگان جدي هستند و همه ما در زمان‌هاي مختلف (نوجواني، جواني، ميانسالي) كتاب‌هايشان را خوانده‌ايم. اشاره‌اي هم به سه نويسنده داشتم كه اولي كتابش در ايران مورد بي‌مهري قرار گرفت و اندكي پس از ترجمه به زبان ايتاليايي، برنده جايزه معروف «بوكاچيو» شد و نويسنده ديگري كه در ايران ديده نشده (از سوي منتقدان جدي ادبيات) ترجمه رمانش را به زودي انتشارات «پنگوئن» منتشر مي‌كند. از نويسنده سوم فقط اشاره‌وار گذشتم كه كتابش آن وقت زير چاپ بود.

بعد از آن يادداشت دوستان زيادي يا اي‌ميل زدند يا تلفن كه فلاني! دوستت داريم، داستان‌هايت را دوست داريم اما اين چه كاري است كه حرف از «نسرين ثامني» مي‌زني. به يكي‌شان كه نويسنده معروفي است و پيش از نويسنده شدن، منتقد مشهوري هم بوده، گفتم: «نسرين ثامني 69 كتاب دارد كه با اين كتاب آخري، تعداد كتاب‌هايش به 70 عنوان مي‌رسد، منصف باشيد و بنشينيد و هفت كتابش را بخوانيد و آن وقت اين كتاب آخري را مقايسه كنيد با بقيه كارهايش. گفتم ادعايي كرده‌ام درباره ويرايش رمان اين گروه نويسندگان كه معتقدم با اندكي دقت در زبان و... اينها نويسندگان برجسته‌اي هستند.»

نويسنده و فيلمنامه‌نويس معروفي را هم نزديك ميدان هفت‌تير ديدم (همين هفته قبل و حدود ساعت هفت شب). خنديد توي صورتم و گفت: «خوشحالم كه بعد از سال‌ها يكي جرات كرده و از اينها حرف مي‌زند.» بعد گفت: «تو مي‌گويي اينها فقط تعليق دارند و بلد هستند خواننده را نگه دارند، حال آنكه فراموش كرده‌اي زبان فارسي را اينها زنده نگه داشته‌اند، نه آنهايي كه قلمبه سلمبه مي‌نويسند و ...»

آن وقت با يك كتابخوان حرفه‌اي در ياهو‌مسنجر گپ مي‌زدم. گفت: «راستي فلاني! چطور است كه من خشم و هياهوي فاكنر و اگر شبي از شب‌هاي زمستان مسافري ِ كالوينو و صد سال تنهاييِ ماركز و ده‌ها رمان خارجي را مي‌خوانم و ارتباط مي‌گيرم اما اين كتاب‌هايي را كه گُر و گُر جايزه هم مي‌گيرند، نمي‌توانم بخوانم. ماجرا چيست؟»

اينها گذشت تا سه روز پيش كه گفت‌وگوي خبرگزاري ايسنا را با «نسرين ثامني» به مناسبت چاپ رمان «شب آفتابي» خواندم. بغض گلويم را گرفت. حرف همه دوستان منتقد و نويسنده و كتابخوان را فراموش كردم و ياد دوراني افتادم كه با مردم‌پسندها و پرفروش‌ها گفت‌وگو مي‌كردم (براي كتاب معجون عشق). نسرين ثامني آن روزها هرگز حاضر به گفت‌وگو نشد. خب آن وقت دلخور شدم اما وقتي گفت‌وگويش با ايسنا را خواندم ديدم كه شايد هم حق داشته.

* این یادداشت امروز در صفحه آخر ِ روزنامه شرق منتشر شده است.

هفتادمين رمان نسرين ثامني با نام «شبِ آفتابي» به وسیله نشر آموت منتشر شد.

به گزارش خبرنگار بخش كتاب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، رمان جديد اين نويسنده‌ي رمان‌هاي پرفروش و اصطلاحا عامه‌پسند، 446 صفحه است و با قيمت 8500 تومان به وسيله‌ي نشر آموت منتشر شده است.

در معرفي ناشر از اين نويسنده آمده است: «از انتشار اولين رمان نسرين ثامني در سال 1361 تاكنون بيش از سه دهه مي‌گذرد. او طي اين سال‌ها پركارترين نويسنده‌ي‌ زن پس از انقلاب بوده است. جوانان ديروز كه با خواندن آثاري چون «گلي در شوره‌زار» نوشته‌ي اين نويسنده رمان‌خوان شده‌اند، اكنون در ميان‌سالي به سر مي‌برند. نسرين ثامني آرزو دارد «نسرين ثامني» باقي بماند و هرگز مانند ديگري نباشد. او راوي رنج‌هاي نهفته‌ي انسان‌ها بوده است. مي‌گويد: «زن و مرد ندارد، انسان با رنج به دنيا آمده و با رنج زندگي مي‌كند و با رنج مي‌ميرد. ما فقط قصه‌ي‌ اين رنج‌ها را مي‌نويسيم.

«شب آفتابي» به گمان اين نويسنده، متفاوت‌ترين رمانش به لحاظ قصه و پاكيزه‌ترين رمانش از لحاظ زبان در ميان آثار او به شمار مي‌رود.»

نسرين ثامني در توضيحات بيش‌تري درباره‌ي رمان جديدش به ايسنا مي‌گويد: رمان «شب آفتابي» هفتادمين اثر من است. اين رمان ماجراي مرد نقاشي است كه يك آتليه‌ي نقاشي دارد و هنرجوياني نزد او نقاشي ياد مي‌گيرند و دختري كه از او 20 سال جوان‌تر است، عاشق استادش مي‌شود و مرد نقاش كه به همسر و زندگي‌اش وفادار است، دست رد به سينه‌ي معشوقه‌ي جوانش مي‌زند و ماجراهاي ديگري اتفاق مي‌افتد.

او مي‌افزايد: «شب آفتابي» از جمله رمان‌هايي است كه نسبت به ساير آثارم متفاوت است و در ميان اين 70 اثري كه تأليف كرده‌ام، رمان «شب آفتابي» به همراه دو سه رمان ديگر بود كه ويرايش شدند. در واقع، ناشران براي جلوگيري از هزينه‌هاي جانبي، معمولا از ويرايش آثار داستاني پرهيز مي‌كنند و معتقدند كه رمان به ويرايش نيازي ندارد؛ اما رمان «شب آفتابي» از جمله آثاري است كه ويرايش شده است.

اين نويسنده در پاسخ به اين‌كه معمولا چقدر زمان صرف تأليف رمان‌هايش مي‌كند، مي‌گويد: من معمولا داستان‌هايم را در طول سه ماه مي‌نويسم و گاهي وقت‌ها ضرورت دارد در مورد سوژه‌ها و موضوعاتي كه در رمان‌هايم طرح مي‌كنم، مطالعه و اطلاعاتي داشته باشم و از همين‌رو براي تأليف برخي از آثار داستاني‌ام كتاب‌هاي متعددي را در حوزه‌هاي روانشناسي مطالعه مي‌كنم؛ اما عموما هنگام كليد خوردن داستان تا پايان روايت آن، سه ماه زمان صرف مي‌شود. از آن‌جايي كه آثار داستاني من كم‌وبيش توجهي به مسائل روانشناسي و تربيتي دارد، عمده مطالعه‌ي من در حوزه‌ي كتاب‌هاي روانشناسي است.

ثامني درباره‌ي احساسش از پرفروش بودن آثارش نيز توضيح مي‌دهد: راستش پرفروش بودن هم براي ناشر و هم براي نويسنده حس خوبي را به همراه مي‌آورد. اصلا خود شما دوست نداريد مطرح شويد و جوان‌ها با خواندن آثارتان لذت ببرند و مخاطبان آثار شما را تعريف و تمجيد كنند؟ طبيعي است كه اين‌ها به ما براي ادامه‌ي كار نوشتن، قوت قلب مي‌دهد.

او در پاسخ به اين‌كه حتا اگر از طرف محافل نقد و جايزه‌هاي ادبي مورد توجه قرار نگيريد، باز هم همين‌طور است، اظهار مي‌كند: حقيقتا من هرگز به اين فكر نمي‌كنم كه بخواهند جايزه‌اي را به من بدهند. بزرگ‌ترين جايزه‌ي من، مخاطبانم هستند كه نه تنها جوانان؛ بلكه در سنين مختلف از بين مرد و زن و با حرفه‌هاي مختلف را دربر مي‌گيرد. بارها و بارها خانم‌هايي از شهرستان‌هاي مختلف ايران از طرق مختلف با من تماس گرفته و گفته‌اند وقتي آثار شما را مي‌خوانيم، درس زندگي مي‌گيريم و اين نيست كه من همواره از عشق و عاشقي بنويسم. بارها شده از يك زن رنج‌ديده مي‌نويسم و مخاطبان از اين شخصيت‌ها الگو مي‌گيرند و در زندگي‌ پايداري و مقاومت مي‌كنند؛ بنابراين اين‌ها بيش‌تر مرا ارضا مي‌كند تا اين‌كه بخواهند جايزه‌اي را به من بدهند.

اين نويسنده دوست دارد آثارش نقد شود و تأكيد مي‌كند كه بيش‌تر از هر چيز خوشحال مي‌شود آثارش با نگاهي منصفانه نقد و بررسي شود.

او در اين‌باره مي‌افزايد: روشن است من براي مردم اين سرزمين مي‌نويسم و برايم خوشايند است كه آثارم مورد نقد و بررسي قرار گيرد و بدون حب و بغض، داستان‌هايم نقد شود. از سال 1361، با انتشار نخستين رمانم تا كنون، 70 جلد كتاب منتشر كرده‌ام و نديده‌ام در اين 28 سال نقدي بر يكي از داستان‌هايم نوشته شود.

او مي‌گويد: البته در همه‌ي اين سال‌ها مدام جريان ادبيات عامه‌پسند مورد نقد و گاهي توهين قرار گرفته است؛ اما هرگز نديده‌ام كه اثري از من توسط منتقدان مورد نقد و بررسي قرار گيرد. منتقدان هيچ‌گاه آثار مرا نخوانده‌اند و به جرم اين‌كه عامه‌پسند بوده است، بي‌اعتنا از كنار آن گذشته‌اند. من ترجيح مي‌دهم كه منتقدان چند اثر برترم را بخوانند و آن‌ها را نقد و تحليل كنند. از جمله رمان‌هاي «تنهاترين ستاره‌ي شب» و «شيدا» را كه به اعتقاد خودم، جزو بهترين آثار من هستند، بخوانند و نقد كنند. خوب است منتقدان جريان ادبيات عامه‌پسند بنشينند و اين دو اثر را بخوانند و آن‌گاه حرف بزنند؛ آثاري كه من به آن‌ها عميقا تعلق خاطر دارم و براي تأليف آن‌ها زمان و انرژي زيادي گذاشته‌ام. البته مي‌پذيرم كه آثار ضعيف هم در ميان اين تعداد داستان‌ وجود دارد كه بيش‌تر مربوط به رمان‌هايي است كه در سال‌هاي هجده، نوزده‌سالگي تأليف كرده‌ام.

نسرين ثامني يادآور مي‌شود: من از دوازده‌سالگي كتاب ‌خوانده‌ام، در كتابخانه‌اي كه براي پدر و عمويم بود و در آن بسياري از آثار ادبي و كلاسيك دنيا وجود داشت. در چهارده‌سالگي رمان «بينوايان» ويكتور هوگو را خواندم و از همان سال‌ها به صرافت افتادم يك ژان‌ والژان ايراني خلق كنم و سال‌ها اين مسأله ملكه‌ي ذهنم بود؛ اما رفته رفته از خلق يك ژان والژان ايراني منصرف شدم. من تمام آثار بزرگان ادبيات دنيا را خوانده‌ام؛ از كتاب‌هاي داستايوفسكي تا آثار اميل ‌زولا، تولستوي و بسياري ديگر از نويسندگان كه الآن حضور ذهن ندارم يكي يكي آن‌ها را براي شما بشمرم. اما نويسنده‌ي محبوبم در ادبيات غرب، ويرجينيا وولف است و از بين نويسندگان ايراني نيز آثار غزاله عليزاده را بسيار دوست دارم.

او كه تنها كار و محل درآمدش، داستان‌نويسي است، مي‌گويد: براي من، هميشه نويسندگي يك حرفه بوده است. گذشته از جنبه‌ي علاقه‌ي من به كار نوشتن، كار نويسندگي، كار تمام‌وقت من است و منبع درآمد من براي امرار معاش.

اين نويسنده همچنين درباره‌ي نوع كارش و اين‌كه جزو نويسندگان عامه‌پسند محسوب مي‌شود و پرفروش بودن آثار اين‌گونه نويسندگان، عنوان مي‌كند: حقيقت اين است كه من از همان آغاز نوشتن داستان، تفاوت بين نويسنده‌ي روشنفكر و داستان‌نويس عامه‌پسند را مي‌دانستم و همواره تراوش‌هاي ذهني من همين‌گونه بوده است و هرگز نمي‌توانم يك روشنفكرنويس باشم. شايد نويسندگان معتقد به جريان روشنفكري بگويند عامه‌پسندها آمده‌اند بازار را قبضه كرده‌اند و اگر اين عامه‌پسندها نبودند، ما هم مي‌توانستيم از قبل نوشتن، امرار معاش كنيم؛ اما من گمان نمي‌كنم اين‌طور باشد.

نسرين ثامني در پايان خطاب به نويسندگاني كه آن‌ها را جريان روشنفكرنويس توصيف مي‌كند، مي‌گويد: به عنوان يك دوست حقير مي‌گويم اگر مي‌خواهند از طريق نوشتن امرار معاش كنند، چرا كتاب‌هايي يا چيزهايي را مي‌نويسند و تأليف مي‌كنند كه خواننده از مطالعه‌ي آن‌ها سرگيجه مي‌گيرد. بهتر است كه راحت‌تر و ساده‌تر بنويسند. اگر قرار است براي تعدادي خاص بنويسند، مي‌توانند 10 نسخه از آن را زيراكس بگيرند و به افرادي بدهند. اما ما بايد براي عامه‌ي مردم بنويسيم تا در ميان مشكلات و اندوهي كه دارند، مجالي نيز خودشان را با كتاب سرگرم كنند.

گفتگوی اختصاصی ایسنا با نسرین ثامنی ... اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا

مجموعه داستان
مریم منصوری

نشر چشمه
104 صفحه
پاییز 1389
1500 نسخه
2400 تومان

دانه های کلامم را
آفتاب می کنم.
تا بخشکند.
آتش می دهم.
و کنار آجیل شب یلدا
یک کاسه کلام بوداده بی مغز
می گذارم
و یکریز حرف می زنم،
برای
شمع و کرسی و هندوانه.
و از یاد می برم
یک ظرف کلام بوداده بی مغز،
کنار بساط گذاشته ام

از این کتاب

مجموعه‌ي داستان «به چيزي دست نزن» نوشته‌ي ليلا عباسعليزاده منتشر شد.

به گزارش بخش كتاب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، عباسعليزاده درباره‌ي نخستين مجموعه‌ي داستانش مي‌گويد: «اين کتاب مجموعه‌ي داستاني با 17 داستان کوتاه است که به دغدغه‌هاي روحي و رواني زنان و موضوعات متنوع ديگر از جمله جنگ، عاطفي و خانوادگي اختصاص دارد.»

اجراي ساعت بيست و يک، دو تا چشم قرمزِ قرمز، پرتره، فاصله، زمهرير، چشم جناب سروان، دستمال ليمويي، صداي ملکوتي کهن، وقتي جنگ تمام شده بود و ... داستان‌هاي اين کتاب هستند.

مجموعه‌ي داستان «به چيزي دست نزن» 93 صفحه است و با قيمت 2000 تومان به وسيله‌ي نشر آموت منتشر شده است.

از عباسعليزاده مدتي قبل نيز مجموعه‌ي شعري با عنوان «مي‌آيم لب ِ اروند» توسط انتشارات داستان‌سرا منتشر شد.

دنياي «كتاب»، دنيايي است پر از شهرهاي كوچك و بزرگ، با هوايي كه هيچ ترافيكي آلوده‌اش نمي‌كند. دنيايي كه تو مي‌تواني بي‌واسطه و بي‌هراس به آن وارد شوي و از آن بياموزي و راه و رسم بهتر زيستن و بيشتر دانستن را فرا بگيري. اگر دلتنگ هوايي هستي كه تازه‌ات كند؛ «كتاب» را نفس بكش!
كتاب؛ دوماهنامه تخصصي نقد، معرفي و بررسي تازه‌هاي نشر در موضوعات مختلف از جمله شعر، داستان، انديشه،تاريخ، طنز و ... است. از جمله مطالب خواندني اين شماره «كتاب» گفت‌وگو با مسعود كيميايي است درباره شعرها و داستان‌هايش. گفت وگو با فريدون فرياد درباره ترجمه‌هاي اخيرش از شعر يونان، گفت‌وگو بادكتر محمد بهشتي درباره معماري ايراني به بهانه انتشار كتاب «مسجد ايراني»، مصاحبه‌اي كوتاه با محمد يعقوبي درباره نمايشنامه «خشكسالي و دروغ»، گفت‌وگو با سيد مهدي شجاعي درباره آخرين اثر منتشر شده‌اش «سقاي آب وادب»، گفت و گو با فريد جواهر كلام درباره ترجمه كتاب« تاريخ سياسي هخامنشي» گفتگو با مهدي محبي كرماني درباره مجموعه داستان طنز »كت زوك» و ... از ديگر مصاحبه‌هاي خواندني اين مجله‌اند.
نقد مهدي عباسي مقدم بر كتاب «نظركرده» نوشته فرشته بهرامي، نقد رضا نجفي بر كتاب «زير درختان ممنوع» گزيده شعر هاينريش هاينه ، نقد علي عبداللهي بر كتاب «در محفل شاعران مرده» ترجمه مهشيد ميرمعزي و ...
كتاب را از روزنامه‌فروشي‌ها و كتابفروشي‌هاي معتبر تهيه كنيد.

نويسنده يا مترجم وقتي كتاب را به ناشر تحويل مي‌دهد كتاب مراحل زير را طي مي‌كند.
1- بررسي توسط ارزياب مورد اعتماد ناشر (كه به پذيرفتن يا نپذيرفتن آن منجر مي‌شود. بديهي است كه اگر پذيرفته نشود به نويسنده يا مترجم بازگردانده مي‌شود و اگر پذيرفته شود طي كردن مراحل نشر را ادامه مي‌دهد.) 2- ويرايش 3- حروفچيني 4- نمونه‌خواني 5- تصحيح در كامپيوتر و صفحه‌بندي 6- تطبيق و بازبيني نهايي 7- بازبيني نويسنده يا مترجم 8- اصلاح نهايي 9- ارسال به اداره كتاب براي اخذ مجوز پيش از چاپ. در اداره كتاب هم اتفاقات زير براي كتاب محتمل است. 1- دريافت مجوز 2- مشروط بودن دريافت مجوز به انجام اصلاحاتي كه عموماً ملاحظات محرميت يا نام نوشيدني‌هاي الكلي يا برخي موضع‌گيري‌هاي سياسي، تاريخي و... را شامل مي‌شود. 3- اعلام غيرمجاز بودن نشر كتاب.
اتفاق اول كه موجب خرسندي است. اتفاق دوم اگر چنان نباشد كه انتشار كتاب را ناممكن كند (كه گاه هست) تحمل‌شدني است و سومين مورد جداي از لطمه مالي و ضربه جبران‌‌ناپذير روحي به نويسنده يا مترجم، ناشر را تا آستانه ورشكستگي و در صورت مكرر بودن تا اعماق آن مي‌كشاند.
يك حساب ساده سرانگشتي چرايي ماجرا را روشن مي‌كند. كتابي 300 صفحه‌اي را در نظر بگيريد كه ارزيابان ناشر آن را براي انتشار پسنديده‌اند. در يك نشر حرفه‌اي كتاب ابتدا ويرايش مي‌شود. هزينه ويرايش امروزه از صفحه‌اي هزار تومان شروع مي‌شود و اگر مثلاً ترجمه باشد و كار به ويرايش تطبيقي بكشد يا تاليف باشد و گاه بازنويسي بخواهد، از صفحه‌اي چند هزار تومان خواهد گذشت. اين هزينه را به طور ميانگين براي هر صفحه دو هزار و 500 تومان در نظر بگيريد. بنابراين هزينه ويرايش كتاب 300 صفحه‌اي 750 هزار تومان خواهد شد. حالا كتاب بايد حروفچيني شود. اين هزينه نيز بسته به نوع كتاب متفاوت است. قطع آن چيست؟ پانويس دارد يا ندارد و اگر دارد به چه ميزان؟ فرمول‌نويسي مي‌خواهد يا نه و...
مبلغ صفحه‌اي 300 تومان مي‌تواند ميانگين اين هزينه باشد كه براي همان كتاب 300 صفحه‌اي خواهد شد 90 هزار تومان. حالا كتاب بايد نمونه‌خواني شود. ناشران كاربلد اصرار دارند كتاب حتماً‌ دو بار و توسط دو نمونه‌خوان متفاوت خوانده شود. صفحه‌اي 250 تومان مي‌تواند ميانگين هزينه نمونه‌خواني در هر نوبت باشد كه باز براي همان كتاب در دو نوبت 150 هزار تومان خواهد شد. نوبت تصحيح و صفحه‌بندي است، ‌البته طبق معمول هزينه بسته به نوع كار متغير است، اما صفحه‌اي 300 تومان مي‌تواند ميانگين در نظر گرفته شود كه در كتاب مورد نظر 90 هزار تومان خواهد شد. تطبيق صفحه‌اي 100 تومان هزينه خواهد داشت و 30 هزار تومان خواهد شد. براي بازبيني مترجم يا نويسنده مبلغي در نظر نمي‌گيرم كه قيمت‌گذاشتني نيست. كتاب اصلاح نهايي مي‌شود تا به اداره كتاب برود. البته كتاب تا به اينجا برسد، چهار بار پرينت گرفته شده است كه هر برگ آن 50 تومان هزينه برداشته است، يعني در كتاب يادشده 60 هزار تومان هزينه داشته است. اما نكاتي را نبايد از قلم انداخت. اول اينكه درصدي از كتاب‌ها تصوير دارند و تصاويرشان بايد اسكن شود كه به هزينه كتاب خواهد افزود و مهم‌تر اينكه ناشران عموماً با نويسندگان يا مترجمان، به ويژه مترجمان، دو نوع قرارداد مي‌بندند؛ گاه درصدي از پشت جلد به آنان اختصاص مي‌يابد كه بديهي است كتاب بايد منتشر شود تا جلد داشته باشد. گاه نيز خريد كتاب به صورت قطعي است. مثلاً مولفي براي ناشري در ازاي مبلغي توافق‌شده، «فرهنگي» تنظيم مي‌كند، يا مترجمي براي ناشر كتابي ترجمه مي‌كند و با تحويل ترجمه مبلغ توافق‌شده را دريافت و كتاب را براي همه چاپ‌ها به ناشر واگذار مي‌كند. هر دو نوع قرارداد در حال حاضر در بازار نشر ايران و ديگر كشورها جاري‌اند. بازگرديم به همان كتاب 300 صفحه‌اي كه به اداره كتاب ارسال شده است و سه گزينه برايش محتمل است. ناشران صاحب‌نام كشورمان، به طور ميانگين، در سال حدود صد كتاب منتشر مي‌كنند و كم و بيش يك‌سوم از كتاب‌هايشان خريد قطعي است. بنابراين اگر مبلغ صفحه‌اي 15 هزار تومان را به طور ميانگين براي تاليف يا ترجمه يك كتاب در نظر بگيريم، در همان كتاب 300 صفحه‌اي به مبلغ چهار ميليون و 500 هزار تومان خواهيم رسيد. باز به اين هزينه، هزينه رفت و آمد به اداره كتاب، زماني كه نيروي انساني صرف آن مي‌كند و هزينه اسكن كه از آن ياد كرديم، اضافه مي‌شود. و حالا تصور كنيد 10 درصد كتاب‌هاي ناشر غيرمجاز اعلام شوند يا شروطي كه مميزان اداره كتاب پيش پاي ناشر كتاب مي‌گذارند به گونه‌اي باشد كه عملاً انتشار آن را ناممكن كند، به اين شكل ناشر با 27 ميليون تومان زيان قطعي در هر سال روبه‌رو خواهد بود. اگر 20 درصد كتاب‌ها چنين سرنوشتي بيابند چه خواهد شد؟ اگر ميانگين صفحات كتاب‌ها 500 صفحه باشد، زيان چقدر خواهد بود؟ تازه زيان كه فقط مالي نيست، آن همه كار مترجم، نويسنده، ويراستار، حروفچين، نمونه‌خوان و... همه يعني هيچ؟ مي‌دانم كه پرسيده مي‌شود چرا مثلاً قبل از انجام ويرايش و... كتاب را به اداره كتاب نمي‌فرستند؟ جواب ساده است؛ اداره كتاب پرينت و فايل نهايي را مي‌خواهد، همان كه در صورت دريافت مجوز عيناً منتشر خواهد شد. و ديگر اينكه چرا اصلاً كتاب‌هايي كه احتمال مجوز نگرفتن‌شان زياد است، در جريان نشر قرار مي‌گيرند؟
جواب باز هم روشن است؛ اول اينكه ناشران حرفه‌اي براي خود مقام مميزي قائل نيستند و دوم اينكه اساساً احتمالي نمي‌شود داد. بسياري كتاب‌ها بارها منتشر شده و در چاپ‌هاي چندم غيرمجاز اعلام شده‌اند. چه بسا اگر ناشري خود تصميم مي‌گرفت، هرگز منتشر نمي‌شدند. كتاب‌هايي هم با ترجمه و نشري مجوز گرفته‌اند ولي با ترجمه و ناشري ديگر غيرمجاز اعلام شده‌اند. اما اينها را گفتم تا به زيان انباشته‌اي اشاره كرده باشم كه مدام به اقتصاد ضعيف نشر كتاب در ايران افزوده مي‌شود، توان و روحيه اهالي كتاب و نشر را مي‌فرسايد و حاصلي برايش متصور نيست جز به حاشيه رفتن و حتي تعطيلي نشر كتاب.

* منتشر شده در روزنامه شرق - 21 دی 89

مجموعه‌ي داستان «از خواب مي‌ترسيم» نوشته‌ي هادي خورشاهيان منتشر شد.
به گزارش بخش كتاب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اين نويسنده درباره‌ي داستان‌هاي کتاب «از خواب مي‌ترسيم» مي‌گويد: «داستان‌هاي اين مجموعه سال 89 نوشته شده‌اند و محور اصلي اغلب آن‌ها دل‌مشغولي‌هاي دروني انسان‌ها در موقعيت‌هاي اجتماعي و خانوادگي است.»
همچنين در معرفي ناشر از اين كتاب عنوان شده است: «خورشاهيان نويسنده‌اي است به شدت شهري و قصه‌گو. او بيش از اين‌که به زبان و فرم توجه داشته باشد، در پي گفتن داستان است.
با نگاهي به 26 داستان کوتاه مجموعه‌ي «از خواب مي‌ترسيم» مي‌توان به نگاه و دنياي داستاني هادي خورشاهيان پي برد: من و ليلا دنيا را بزرگ کرديم، از خواب مي‌ترسيم، ماشه را مي‌چکانيم، تو مسعود من نيستي، ديشب که نگذاشتي بخوابم، خودت چرا عقلت نرسيده است، سيب‌زميني، عقل جن، موهايت را دست کشيده‌اند، اقدام به قتل و ...»
«باشد ايستگاه بعدي»، «تا صداي رباب پاي قطار» و رمان «من كاتالان نيستم» از جمله آثار خورشاهيان در زمينه‌ي داستان و «دل داده‌ام به تاريكي»، «درخت‌ها عقل‌شان مي‌رسد» و «بندر متروك در مه» از جمله كتاب‌هاي او در حوزه‌ي شعر هستند.
مجموعه‌ي داستان «از خواب مي‌ترسيم» 110 صفحه است و با قيمت 2000 تومان به وسيله‌ي نشر آموت منتشر شده است.

مهرآیین
دخترِ دکتر حمیدرضا توکلی و فاطمه سرمشقی

مجموعه‌ي شعر «از شب دست کشيدم» سروده‌ي سارا افضلي منتشر شد.
به گزارش بخش كتاب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، «از شب دست کشيدم» دربرگيرنده‌ي 44 قطعه شعر در قالب سپيد است و توصيف عناصر طبيعت در فضاي شهري از ويژگي‌هاي شعرهاي اين دفتر به حساب مي‌آيد.
افضلي درباره‌ي شعرهاي اين مجموعه مي‌گويد: «موضوع اين شعرها بيش‌تر پيرامون شخص من دور مي‌زند. مي‌توانم بگويم در اين شعرها چندان دغدغه‌ي اجتماعي نداشته‌ام و تنها مشغوليت‌هاي ذهني خودم را بيان کرده‌ام. به عبارت ديگر، اين شعرها گفت‌و‌گويي ميان من با من است». در معرفي ناشر از اين كتاب عنوان شده است: «سارا افضلي در دومين مجموعه‌ي شعرش شاعري شهري است که از بس طبيعت را گم‌شده ديده، طبيعت به عنوان يک شخصيت در شعرهايش جان گرفته‌اند. اين شاعر که با سرودن شعرهاي کلاسيک آغاز کرده بود، چند سال قبل مجموعه‌ي شعر «درخت باريد» را منتشر کرد و اينک با مجموعه‌ي «از شب دست کشيدم» تلاش دارد دنياي تنهاي انسان امروز را در زندگي شهر نشان دهد.»
مجموعه‌ي شعر «از شب دست کشيدم» 64 صفحه است و با قيمت 2000 تومان به وسيله‌ي نشر آموت منتشر شده است.

«سوگ مغان»، محمدعلي علومي، داستاني اسطوره‌اي از دل تاريخ كرمان و ايران، به زودي از سوي نشر آموت منتشر مي‌شود. به گفته علومي،‌ در اين كتاب سعي شده تا مساله كشمكش انسان با كليت هستي مطرح شود.

به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، علومي درباره اين رمان توضيح داد: نوعي نگاه هستي‌شناسانه براساس بينشي اساطيري در اين كتاب مطرح مي‌شود. در نگارش «سوگ مغان» بخشي از منابع الهام من «باغ اناري» محمد شريفي و داستان‌هاي كوتاه يوسف عليخاني بودند و فضاهاي وهمناك و اكسپرسيونيستي اين آثار در من تاثير بسيار گذاشت.

وي در ادامه درباره غفلت نويسندگان از منابع غني ادبيات استعاري فارسي افزود: بخشي از ادبيات ما كه مي‌توان آن را استعاري ناميد، سرشار از نمادهاي اساطيري است كه تاكنون مورد غفلت واقع شده‌اند. مثلا در اروپا نويسندگاني چون هرمان هسه در كتاب‌هايي چون «سفر به شرق» و «گرگ بيابان» و صادق هدايت در «بوف كور» درحيطه ادبيات استعاري كاركرده‌اند.

اين داستان‌نويس همچنين با بيان اينكه در اين رمان وقايع ديروزي را به امروز مرتبط كرده است، گفت: در اين كتاب شخصيت‌هاي معاصري چون ايرج بسطامي وجود دارند و در واقع شخصيت اصلي در اين كار نداريم و به طور كلي مساله كشمكش انسان با كليت هستي مطرح است.

علومي همچنين تصريح كرد: اين رمان از نگاه راوي داناي كل روايت مي‌شود و تاريخ اجتماعي كرمان را روايت مي‌كند كه به قول باستاني‌پاريزي، هر كس تاريخ كرمان را بشناسد، ‌تاريخ ايران را نيز خواهد شناخت.

نويسنده «من نوكر صدامم» اضافه كرد: اين داستان روايت انساني آسيب‌ديده از ستم طبيعت و اجتماع است كه در موقعيت و دنياي كشف و شهود قرار مي‌گيرد و انسان ساكن كوير، با رنجي آشنا از اعماق تاريخ نسبتي با سوگ مغان مي‌يابد.

محمدعلی‌ علومی آثاری چون «من نوکر صدامم» و «شاهنشاه در کوچه دلگشا» را در كارنامه ادبي خود دارد.

کتاب «بوطیقای روایت در مثنوی» رونمایی می شود.
کتاب «از اشارت های دریا: بوطیقای روایت در مثنوی» نوشته دکتر حمید رضا توکلی شنبه، هجدهم دی ماه ساعت 17:30 در فرهنگسرای کومش ِ سمنان معرفی، رونمایی و نقد می شود.
این جلسه با حضور نویسنده و منتقدان: دکتر مسعود جعفری، دکتر ناصر رحیمی، دکتر قربان ولیئی، دکتر محمد دهقانی، دکتر حسن اکبری بیرق برگزار می شود.
شرکت برای همه آزاد است.

متن میزگرد ... فایل صوتی (MP3)

مهدي محبي‌كرماني كه چندي پيش كتاب «كت زوک» از او منتشر شد، به زودي مجموعه داستان ديگري را با نام «آل» راهي بازار كتاب مي‌كند. به گفته اين نويسنده، بخشي از اين قصه‌ها در سال‌هاي دهه 50 و تعدادي در سال‌هاي اخير نوشته شده‌اند.

به گزارش خبرگزاري كتاب ايران (ايبنا)، محبي‌كرماني درباره داستان‌هاي اين مجموعه كه به زودي از سوي نشر «آموت» به چاپ مي‌رسد، گفت: برخي از قصه‌هاي اين مجموعه در سال‌هاي دهه 50 نوشته شده‌اند و برخي ديگر در اواخر سال‌هاي دهه 70 و سال‌هاي اخير. علت اين توقف زماني نيز به فشردگي كاري‌ام در دو دهه 60 و 70 بازمي‌گردد كه رابطه من را حداقل با خودم قطع كرد.

وي نوشتن اغلب قصه‌هاي اين كتاب را با ماجرا يا واقعه‌اي در زندگي‌اش مرتبط دانست و گفت: برخي از قصه‌هاي اين مجموعه كه يكي از آنها «عروس آب» نام دارد، به تعلق خاطر من نسبت به اتفاق يا موضوعي ربط دارد. مثلا داستان «بچه دزد» مربوط به داستاني بود كه من در سال 53 و زماني كه افسر وظيفه بودم، نوشتم. اين داستان درباره نوعي ويراني وسيع در بم بود و جالب است كه وقتي بعد از زلزله به بم رفتم، فضاها و مناظري كه ديدم، داستاني را كه نوشته بودم برايم تداعي كرد. «روزهاي ارغواني» نيز از جمله داستان‌هايي اند كه براساس رويدادهاي واقعي زندگي‌ام به آن پرداخته‌ام.

اين نويسنده همچنين اضافه كرد: براساس گفته برخي دوستانم مانند آقاي محمد شريفي، شايد وجه تمايز قصه‌هاي جديد تر با داستان‌های قديمي در اين باشد كه در كارهاي تازه‌تر وجه شاعرانگي نمود پررنگ‌تري يافته است؛ ‌در حالي كه فضاي روايتي داستان‌ها تغييري نكرده است.

«كت زوک»، تازه‌ترين اثر داستاني محبي‌كرماني، چند ماه گذشته از سوي نشر آموت منتشر شد.

داستان‌هاي اين كتاب درباره باورهاي فولكلور مردم كرمان است كه با رگه‌هايي طنزآميز خلق شده‌اند. توجه به وجوه فرهنگي، اجتماعي و سياسي در اغلب اين قصه‌ها كه زباني بومي و قالبي مدرن دارند، بخشي از دغدغه‌هاي نويسنده اين كتاب بوده است.

مهدي محبي، ‌متولد 1329 كرمان، فارغ‌التحصيل رشته اقتصاد از دانشگاه تهران و بازنشسته شركت ملي صنايع مس ايران است. دو كتاب مجموعه شعر با نام‌هاي «صبح نارنجستان» و «سرود سرد گلايه» از آثار محبي در زمينه شعرند.

شماره‌های77 و 78 مجله بخارا در یک مجلد و 720 صفحه منتشر شد.
به گزارش خبرگزاری مهر، در شماره اخیر این نشریه علاوه بر جشن‌نامه ژاله آموزگار مطالبی در زمینه‌های اندیشه، نقد ادبی، زبانشناسی، ایرانشناسی، گزارش و بررسی و نقد کتاب به چاپ رسیده است.
از نویسندگان، مترجمان و شاعرانی که آثارشان در شماره اخیر بخارا منتشر شده می‌توان به بهرام بیضایی، هوشنگ کاوسی، عزت الله فولادوند، محمدرضا شفیعی کدکنی، حسن انوری، مینو مشیری، داریوش آشوری، بهاءِالدین خرمشاهی، سیمین بهبهانی، پرویز دوایی و علی عبداللهی اشاره کرد.
زبانهای باستانی و ادیان آسمانی (گفتگو با دکتر ژاله آموزگار)، درآمدهای جنبی روزنامه‌نگاران قدیم، سیاست و فرهنگ روزگار صفوی و ساختارشناسی فعلهای فارسی از جمله مطالب خواندنی این نشریه محسوب می‌شوند.

«ايراندخت»، رماني از بهنام ناصح، به زودي از سوي نشر «آموت» منتشر مي‌شود. به گفته نويسنده، اين رمان با الهام از شخصيت‌هاي تاريخي دوران ساساني و در موقعيت‌هايي با نگاه به برخي رويدادهاي آن دوره و واگويه‌هاي ذهني قهرمانان داستان روايت شده است.

به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، ناصح درباره اين رمان كه اولين اثر داستاني اوست، توضيح داد: اين رمان داستاني عاشقانه و تاريخي دارد كه براساس برخي وقايع اواخر دوران ساساني روايت مي‌شود و با الهام از چند شخصيت تاريخي نوشته شده است. البته نمي‌توان آن را صرفا رماني تاريخي به شمار آورد.

وي افزود: اين داستان زاويه نگاه راوي سوم شخص را دارد، در حالي كه دنياي ذهني و دروني قهرمانان مرتب واكاوي مي‌شود. شايد بتوان گفت كه ساختار اصلي كتاب بر قصه‌گويي مبتني و بيشتر ماجرامحور است.

اين نویسنده همچنين با اشاره به زبان روايت در اين داستان توضيح داد: اين داستان با زباني ساده و امروزي نوشته شده و در موقعيت‌هايي شرايط تاريخي و اجتماعي آن دوران و ديدگاه‌هاي قهرمانان داستان در لابه‌لاي گفت‌و‌گوها‌يشان بازگو مي‌شود.

ناصح درباره شخصيت «ايراندخت» نيز گفت: در اين كتاب شخصيت‌پردازي اصلي ميان شخصيت «ايراندخت» و «روزبه» كه مرد مورد علاقه اوست، تقسيم مي‌شود.

بازنويسي «جواع الحكايات» اثر ادبي ديگري از اوست كه هم اكنون در انتشارات كتاب پارسه مراحل چاپ را سپري مي‌كند.

اف هیل
ترجمه دکتر محمدحسن گنجی

آستان قدس رضوی
160 صفحه
چاپ اول 1378
600 تومان

* به نظرم اگر تو را تمام عالم هم تایید کنند تا مورد تایید یک زن نباشی فایده ای ندارد. زنی که دوستش داری وقتی تو را تایید کند موجودیت پیدا می کنی و انگار هستی.

* من هیچ وقت برای یک مفهوم یا معشوق فرضی شعر نگفته ام. هرچه گفته ام و نوشته ام چیزی بوده که در طول زدگی با آن مواجه شده ام.

* صبح زود از خواب بیدار می شوم و اگر کاری از کارهای خانه باشد انجام می دهم و صبحانه و داروهایم را می خورم و تا ظهر پشت میزم می نشینم و می نویسم. بعدازظهرها هم از ساعت چهار تا هفت مشغول نوشتن هستم و شب ها هم زود می خوابم.

* شاعر باید دردی داشته باشد. سوخته باشد که بتواند بگوید. تا جایی از وجودش آتش نگرفته باشد نمی تواند بگوید و بنویسد. شما به زندگی نیما نگاه کن. همه اش رنج بود و درد. همین نیما را نیما کرد.

* در یک مساله شخصی است اما ایدئولوژی یک چیز ساخته شده جمعی است و محصول فکر دیگران. مثال می زنم؛ فرض بفرمیاید درد دندان، درد ایدئولوژی نیست. برای چی من از شاعری مثل نرودا خوشم نمی آید؟ برای اینکه او هم ایدئولوژی زده است. عکس خانه اش را روی جلد یکی از کتاب هایش دیدم. به شوخی به خانمم می گفتم ببین تو چه بیچاره هستی که شوهرت منم. نمی شود آدم آن طور زندگی کند و اینطور شعر بگوید. من نمی توانم باور کنم. یا در نظر بگیرید این کمونیست هایی را که در رستوران های درجه یک پاریس استیک می خوردند و یاد طبقه کارگر بودند. این ها با هم جور در نمی آید.

* در طول هشت سال جنگ، فهمیدم که چقدر کشورم را دوست دارم. روزی که خرمشهر آزاد شد با همسرم سوار ماشین شدیم و رفتیم توی خیابان، هیچ کاری نمی توانستیم بکنیم؛ فقط دوتایی همین طور می رفتیم و گریه می کردیم. آن موقع بود که فهمیدم چقدر این خاک را و این مردم را دوست دارم و آن جوان هایی را که بی توقع رفتند و جنگیدند و پرپر شدند.

* خیلی ها به من می گویند تو چقدر کار می کنی و من همیشه می گویم، دیگران تنبلی می کنند وگرنه من خیلی هم کار نمی کنم.

** منتشر شده در مجله کتاب (خردنامه همشهری) آبان و آذر 89 - شماره 64 – صص 22 تا 25