Labels: yaddasht

Labels: yaddasht

تأثير روزنامه‌نگاري بر داستان‌نويسي فارسي/6
ابزار رسانه براي روزنامه‌نگارانِ نويسنده توهم‌زا نيست

خبرگزاري فارس: يك نويسنده و روزنامه‌نگار گفت: اينكه ابزار رسانه براي روزنامه‌نگارانِ نويسنده، توهم‌زا است، سخن موجهي نيست
يوسف عليخاني - داستان‌نويس و مترجم خبرنگار - در گفت‌وگو با خبرگزاري فارس، گفت: خيلي از ما بدون اين كه رشته روزنامه‌نگاري را خوانده باشيم، وارد اين عرصه شده‌ايم.‌ مايي كه مي‌گويم منظورم كساني است كه حالا ديگر با يك يا دو مجموعه داستان يا رمان،‌ نشان داده‌ايم داستان‌نويسي برايمان از روزنامه‌نگاري كه ممر درآمد است، مهم‌تر است.
وي ادامه داد: من زماني به خودم آمدم كه ديدم در روزنامه‌اي مشغول كار شده‌ام. قرار نبود خبرنگار بشوم. رشته دانشگاهي و علاقه من چيز ديگري بود. اما به دليل اين كه جلسه قابل اعتمادي براي آموزش داستان پيدا نكردم، تصميم گرفتم داستان‌نويسي را از راه گفت‌وگو كردن با نويسنده‌ها ياد بگيرم
نويسنده مجموعه داستان «قدم بخير مادربزرگ من بود» گفت: هيچ‌وقت نشده زمان تنظيم خبري،‌ پياده كردن نوار مصاحبه‌اي،‌ نوشتن گزارشي يا ترجمه خبري،‌ از تكنيك‌هاي داستان‌نويسي استفاده كنم چنان كه هيچ‌وقت عكس اين هم اتفاق نيفتاده. زمان روزنامه‌نگاري، روزنامه‌نگاري كرده‌ام و زمان داستان‌نويسي،‌ داستان‌نويسي و زمان ترجمه،‌ ترجمه. به گمان من هر كدام از اين مقوله‌ها براي خود نثر خاص خود را دارند. شما نمي‌توانيد با نثر داستاني،‌ خبر بنويسيد. چنان كه زمان نوشتن هم نمي‌توانيد از آن نثر خشك ژورناليستي استفاده كنيد
وي كه مجموعه داستان «اژدهاكشان» را آماده انتشار دارد، گفت: به نظر من تنها لطف روزنامه‌نگار بودن در متن حوادث بودن و به روز بودن است. اين كه از همه خبرها باخبريد و اگر اندكي حوصله و علاقه داشته باشيد و كنجكاوي آرام‌تان نگذارد، مي‌توانيد موضوعي را دنبال كنيد و با عنوان «خبرنگار» بودن خيلي زودتر به نتيجه برسيد
عليخاني اضافه كرد: البته اين كه شما هر روز مجبوريد چند صفحه براي كارتان بنويسيد با وجود اين كه اشاره كردم نثر ژورناليستي هيچ ارتباطي با نثر جادويي داستان ندارد، خود به خود اين نظم در نوشتن به شما كمك زيادي مي‌كند كه به راحتي بتوانيد موضوع دلخواه خود را بنويسيد
اين داستان نويس كه به زودي از وي كتاب «به دنبال حسن صباح» به وسيله نشر ققنوس به بازار كتاب مي‌آيد، تصريح داشت: بسياري از داستان‌نويسان و شاعران بزرگ مثل گابريل گارسيا ماركز،‌ جورج اورول،‌ آلبر كامو، ارنست همينگوي،‌ ماريو وارگاس يوسا، اورهان پاموك، آدونيس،‌ اوريانا فالاچي‌،‌ محمود درويش و حتي احمد شاملو، هوشنگ گلشيري و عمران صلاحي خود ما هم روزنامه‌نگار بوده اند كه البته نويسنده و شاعر بودن آن ها باعث ماندگاري شان شده نه خبرها يا گزارش‌هايي كه روزانه نوشته‌اند
عليخاني كه اين روزها به همراه افشين نادري در حال به پايان رسانيدن جلد دوم قصه‌هاي مردم رودبار و الموت است،‌ گفت: عمر هر خبر كمتر از يك روز است و عمر داستان نامعلوم. روزنامه امروز فردا كهنه مي‌شود، اما يك كتاب داستان يا رمان هرگز كهنه نمي‌شود و باعث ماندگاري نويسنده‌اش مي‌شود
وي در پاسخ به كساني كه معتقدند توهم روزنامه‌نگاران از آنان نويسنده نمي‌سازد، گفت: خيلي ها هم هستند كه پس از عمري نه داستان‌نويس مي‌شوند و نه روزنامه‌نگار و اين ربطي به متوهم بودن آن‌ها چون در روزنامه‌اي كار مي‌كنند، ندارد. من معلم‌هاي زيادي را مي‌شناسم كه فكر مي‌كنند داستان‌نويس خوبي هستند و با پول خودشان كتاب چاپ مي‌كنند و برخي هم با كمك آموزش و پرورش كتاب منتشر مي‌كنند، اما داستان‌نويس نمي‌شوند. داستان‌نويسي وراي تمام اين تقسيم‌بندي‌هاست كه حالا چون كسي روزنامه‌نگار خوبي است پس داستان‌نويس خوبي هم مي‌شود، چنان كه هيچ معلم خوبي داستان‌نويس خوبي نمي‌شود
اين روزنامه‌نگار ادامه داد: اين داستان است كه مي‌ماند و روزنامه‌نگاري كه داستان‌نويس ناموفقي است، خودش پي به توانايي‌اش مي‌برد و داستان‌نويسي را به نفع روزنامه‌نگاري كنار مي‌گذارد. به گمان من داستان‌نويسان خوب اگر روزنامه‌نگار خوب يا معلم خوب بودند ديگر نويسنده خوب نمي‌شدند
عليخاني در پايان گفت: درست است كه معلم ابزار تبليغي رسانه‌اي ندارد، اما در عوض ابزاري بزرگتر از رسانه دارد. وقتي معلمي كتابي را منتشر مي‌كند، مي‌تواند آن را به وسيله دانش‌آموزان خود به خانواده‌هاي آنها و از طريق خانواده‌هاي آن‌ها به ديگر خانواده‌ها هم برساند. پس اين كه ابزار رسانه براي روزنامه‌نگاران نويسنده، توهم‌زا است، سخن موجهي نيست

Labels: Journalism

رفته‌ام بالکن کتابخانه‌ام، ماه را می‌بینم؛‌ ماه شب چهارده است اما چرا اینقدر غمگین؟
رنگ نارنجی رو به بنفشش گونه ای دیگر است،‌ ستاره ای دیده نمی‌شود،‌ فقط هلال ماه است و بغضی فرو خورده.
تازه از بخارا آمده‌ام؛ از دیدار علی دهباشی.
رفته بودم میدان فردوسی، نبش قره‌نی، برای دیدن دوستی، تلفن زنگ می‌زند؛ روی صفحه تلفنم نوشته می‌شود علی دهباشی.
- سلام
- سلام
- چطوری آقای علیخانی؟
- خوبم آقای دهباشی،‌ من نزدیک شما هستم،‌ لطفا آدرس بدهید تا نیم ساعت دیگر می‌رسم آنجا.

وقتی نوجوان بودم "کلک" در می‌آمد؛‌ همیشه نام علی دهباشی برای ما؛ من و هرمز و حبیب و ابراهیم، یک اسطوره بود، اسطوره ای که آرزو داشتیم اندکی از توانش را پیدا کنیم.
بعد آمدم تهران برای درس خواندن. شنیدم دهباشی قزوینی است. زنگ زدم به شماره‌‌ای که ازش پیدا کردم. روی تلفن منشی بود؛ "سلام. من یوسف علیخانی هستم. از قزوین آمده‌ام. می‌خواهم شما را ببینم."
حالا یازده سال از آن تلفن می‌گذرد و من علی دهباشی را فقط دو بار از نزدیک دیده‌ام؛ یک بار یک ماه قبل در جلسه نقد تاریخ شفاهی ادبیات معاصر ایران در کافه تیتر،‌ و بار دیگر هفته قبل در باشكوه صد و بيستمين سال تولد ملك الشعراي بهار در خانه هنرمندان كه بخارا برگزار مي كرد.
علی دهباشی همیشه برایم یکی بوده، بزرگتر از یکی های دیگر. یکی که هرگز نفهمیده‌ام اینقدر انرژی و توان را از کجا آورده؛ این همه انرژی و این همه توان و این همه کوشش.

می‌رسم دفتر بخارا؛ جواد ماهزاده، داستان نویس و خبرنگار تهران امروز هم هست. شهاب، پسر دهباشی، توی یکی از اتاق ها نشسته،‌ او را در کافه تیتر دیده‌ام؛‌ البته نمی‌دانستم پسر دهباشی است.

اندکی که می‌نشینیم،‌ دکتر احمد محیط می‌آید، روان‌شناس و مترجم و شاعر و عضو عالي رتبه سازمان جهانی بهداشت و سرپرست بیست و سه کشور مدیترانه‌‌ای؛ نمی‌دانم قرار است گفتگو کنند با او. گفتگو نیست،‌ گپی است که بیشتر دکتر محیط حكايت مي كند. ساکن اسکندریه است؛ در مصر.
از کارش می‌گوید که برای سلامت مردم کار می‌کنند در کشورهای دیگر،‌ از خاطراتش و از کتاب هایی که به دو زبان فارسی و انگلیسی به طور همزمان می‌نویسد، سنگ آفتاب اوکتاویو پاز را ترجمه کرده که به زودی منتشر می‌شود.
از دیدارهایش با "نجیب محفوظ" می‌گوید و آن اتاقی که در یکی از هتل های قاهره، روزهای چهارشنبه جمع می‌شده اند و تنها عرب برنده جایزه ادبی نوبل به او می‌خندیده و می‌گفته:‌ یک قهوه دیگر به او بدهید،‌ او از سرزمین حافظ آمده است
محیط به در و دیوار نگاه می‌کند و می‌گوید اینجا دفتر مجله نیست،‌ یک موزه ادبيات ايران است
دکتر محیط از خاطراتی با دهباشی می‌گوید که دهباشی با خنده تایید می‌کند و می‌گوید من و دکتر محیط از قرن پنجم با هم دوست بوده‌ایم و بعد از جلسات چهارشنبه شب صحبت می‌شود و بعد دهباشی در طرفه العینی قاب عکسی را از روی دیوار برمی‌دارد که یکی از شب های چهارشنبه شب است. یک به یک اسامی‌می‌گوید در عکس:‌ دكتر رضا براهنی. می‌گوید کنارش دكتر اصغر خبره زاده است. آن طرف تر دکتر امیرحسین آریانپور. بعد می‌گوید دكتر جواد مجابی هم اینجا نشسته است و بعد نصرت کریمی را دست می‌گذارد و بعد دیگران و دیگران و دیگران.
محیط می‌افزاید دهباشی یادت میاد اون شب را که می‌ترسیدیم پلیس بریزد و بگوید این همه آدم برای چی جمع شده اند؟ براهنی راه حل را پیدا کرده بود. گفته بود می‌گوییم برای روان درمانی نزد دکتر محیط آمده‌ایم و بعد همگی می‌خندیم.
و بعد دهباشی می‌گوید دکتر محیط یادت می‌آید آریانپور چه گفت؟ گفت اگر پلیس بیاید تمام فرهنگ ایران را امشب با خود برده است و بعد یاد مختاری و ووو...
در همین بین تلفن زنگ می‌زند. از بخارا بود؛‌ شاعر بخارایی از چاپ شعرش در بخارا تشکر می‌کرد و دعوت از دهباشي كه نوروز آينده را در بخارا و سمرقند مهمان نويسندگان و شاعران آن ديار باشد.
هنوز دقایقی نگذشته بود عبدالکریم تمنا، شاعر افغانستانی وارد شد،‌ دهباشی او را معرفی کرد؛ بیست سال رئیس کتابخانه هرات بوده است و عبدالکریم تمنا از دهباشی تشکر می‌کرد اجازه داد در شب سالگرد تولد بهار سروده‌‌ای که در رثای بهار گفته بود بخواند و رو به ما کرد و گفت یکان کس که در ایران به فکر ما هست، علی دهباشی است. او را در افغانستان و تاجیکستان بیشتر از ایران می‌شناسند؛‌ از بلندی های پامیر تا مرو،‌ هرات، مزار شریف، سمرقند و ووو...
مجلس چنان گرم شده بود که دهباشی گفت دکتر محیط خبر ویژه نامه ادبیات مصر را به دوستان بدهید تا همه خوشحال شوند.
دکتر محیط در تایید دهباشی گفت قرار است یکی از مجلات ادبی مصر ویژه نامه‌‌ای درباره ادبیات معاصر ایران با همکاری بخارا به عربی منتشر کند و دهباشی قرار است در ایران شماره‌‌ای را از بخارا درباره ادبیات معاصر مصر منتشر کند؛‌ همزمان در تهران و قاهره این اتفاق خواهد افتاد و بعد شبی را در تهران به یاد ادبیات مصر و نجیب محفوظ و جمال الغیطانی و یوسف القعید و ادوار الخراط و صنع الله ابراهیم و ... و شبی در قاهره به یاد نیما، آل احمد، چوبک،‌ دولت آبادی و شعر و ادبیات معاصر ایران برگزار کنیم.
و این همه خیلی زودتر از آن چه تصور می‌کنید در تهران و قاهره به دست دهباشی و دکتر محیط عملی خواهد شد.

دارم نگاه می‌کنم به اطرافم. به حرف های دهباشی گوش می‌کنم که مدام زنگ می‌زنند؛ می‌خندد و می‌گوید شده‌ام منشی اینجا؛ روزی هزار بار آدرس بخارا را به این و آن می‌دهم؛ مدام آدم های مختلف می‌آیند،‌ علیرضا سیف الدینی و اصغر نوری هم می‌آیند. من و علیرضا سیف الدینی را می‌برد کنار قفسه‌‌ای؛ می‌گوید نگاه کنید!‌ این خودنویس صادق هدایت است. صادق چوبک قرار بود خودش خودنویسش را بدهد،‌ بعد که مرد زنش برایم فرستاد. این خودنویس آقای آشتیانی است و این یکی قلم يكي از رهبران مشروطه است و این یکی و این یکی و این یکی و ... و بعد افسوس از مابقي مجموعه اي كه به غارت رفته و ديگر در دسترس دهباشي نيست. دست‌خط امبرتو اکو را نشان می‌دهد و دست‌‌خط عمران صلاحی و سیمین بهبهانی و بعد عکس هایی که خودش از آدم های مختلف گرفته و در این اندک‌‌جای بخارا جای شان داده.

حالا که دارم این ها را می‌نویسم به این فکر می‌کنم که واقعا علی دهباشی کیست؟
دارم به این فکر می‌کنم که کاش بشود چند روزی از او خواهش کرد، بنشیند و خاطراتش را بگوید؛‌ که کاش نشسته و نوشته باشد
دوست دارم با او مصاحبه کنم
دوست دارم او را مدام ببینم
دوست دارم این نیرو و انرژی غیرقابل توصیفش را اندکی داشته باشم و ...

حالا که این ها را نوشته‌ام،‌ اندکی سبک شده‌ام؛ دیگر ماه را سرخ و بنفش و بغض آلود نمی‌بینم، فقط یک چیز آزارم می‌داد. وقتی آقای دهباشی بعدازظهر به من زنگ زد چنان زود آدرس بخارا را گرفتم که بروم آنجا که یادم رفت بپرسم دهباشی برای چه زنگ زده بود.

راستی با من کاری داشتید آقای دهباشی؟

عکس های اختصاصی تادانه

***

شب های بخارا ... اینجا
ويژه‌نامه‌ کارگزاران برای دهباشی ... اینجا

Labels: ali-dehbashi, book, didar, Persian-literature, photo

Labels: yaddasht

Labels: yaddasht

Labels: didar, reza-hedayat

ديشب خونه رضا هدايت بودم، هر وقت دلم مي گيرد مي روم آنجا. رضا را دوست دارم، نقاشي هايش را دوست دارم، حرف هايش به دلم مي نشيند و حرف هايم را جدي مي گيرد
ديشب داستاني برايش خواندم به اسم ملخ هاي ميلك كه يكي از داستان هاي مجموعه آماده انتشارم اژدهاكشان هست، جالب بود رضا گفت رسمي كه من در داستان آورده بودم آن ها هم در كردستان دارند
ديشب حرف از عربعلي شروه شد؛ دايي رضا هدايت
حالم بد بود بدتر شد. چقدر ما بد هستيم كه آدم هاي بزرگ دور و بر خودمان را هم نمي شناسيم آن وقت به دنبال آدم هاي بزرگ در ناكجاآباد هستيم
عربعلي شروه نقاشي اي است كه تاكنون بيش از صد كتاب در حوزه كاري اش ترجمه كرده
مجسمه سازي چيره دست است
يكي از كاشفان غار عليصدر است
يكي از سنگ نوردان و كوهنوردان معروف ايران است
و ووو
حالم از خودم به هم مي خورد، عربعلي شروه همسايه ديوار به ديوار من است در شهرك فرهنگيان و من در دو سال و اندي گذشته بارها او را ديده ام اما حتي سلام هم نكرده ام به او
به زودي مي روم خانه اش، مطمئن هستم با حرف هاي جديد و عكس هايي از تابلوهايش برخواهم گشت
تا آن موقع، فعلا گزارش تصويري رضا هدايت را از آخرين نمايشگاه نقاشي اش در اينجا ببينيد
و گفتگوي علي اكبرمظاهري، شاعر را با او در اينجا بخوانيد

***
دیشب خانه نرفتم تا دیروقت با رضا هدایت حرف زدیم و بعد هم صبح از میدان حر با مترو رفتم توپخونه و از اونجا هم به میرداماد. هنوز کسی نیومده بود. نشستم مطلب بالا رو نوشتم
ساعت پنج بعدازظهر داشتم از روزنامه برمی گشتم خونه که سر خیابان پاس - فرهنگیان دیدم آقای شروه دارد می آید. تصور کنید چه حس و حالی به آدم دست می دهد. صبح آن نوشته و حالا آقای شروه روبه روی شما و بعد هم دوربین روی کول تان
چکار می کنید؟
خیلی حرف زدیم. نشستیم توی پارک فرهنگیان و کلی حرف زدیم. از شاهنامه گفت و این که همه باید شاهنامه و نظامی و مثنوی رو بخونن بعد پرسید دوست دارم نقاشی چینی یاد بگیرم؟
گفتم بدم نمیاد گفت یه جایی هست یاد می دن
اون وقت از چینی ها گفت و ذن و بودا و تفکر چینی
عربعلی شروه حرف می زد و من عکس می گرفتم قرار شده برم خونه اش و برام شاهنامه بخونه. آدم عجیبی یه. باید بیشتر باهاش بود و بیشتر ازش چیز یاد گرفت

Labels: sherveh, yaddasht

اثرى از همهمه كودكانه در كوچه هاى روستا نيست.تنها مدرسه آبادى را كسی خريده تا آنجا را براى سكونت خويش آماده كند، مقبره امامزاده اسماعيل نيز هم. چشمه هاى پاييزى غليان آب را به دره ها رسانده اند، صدايى آرام در دل البرز نشسته است تا همه را بهره اى دهد. از اين بهره، سهمى هم به قبرستان تاريخى زرتشتيان رسيده است. اثرى تاريخى كه سابقه ديرينش به زمانى پيش از ورود اسلام به ايران برمى گردد. تپش زندگى در ديار تاريخى ميلك روز به روز كم آهنگ تر از پيش مى شود. تنها نهاد ادارى در اين روستا شوراى روستاست كه مسئول آن مدعى فرستادن ۲۰ نامه مختلف به سازمان هايى چون بخشدارى، جنگلبانى و ديگر سازمان هاى دولتى است.مضمون همه نامه ها نيز يكى بوده: به دادمان برسيد
ادامه مطلب

Labels: milek, roudbar_alamout, yaddasht

Labels: yaddasht

از شهر کلاغ‌ ها آمده ام. سال ها در قزوین زندگی کرده ام اما نمی دانستم که به این شهر می گویند شهر کلاغ‌ ها؛ حسن لطفی گفت. رفته بودم برای داستان خواندن در جلسه ای در قزوین؛ حسن لطفی و علی قانع و محسن فرجی و مریم رئیس دانا هم بودند. قرار بود محمد حسینی و جواد مجابی هم بیایند که نیامدند. دیر رسیده بودیم اما من در ورودی شهر با دیدن آن همه کلاغ از تعجب داشتم شاخ درمی آوردم. پیاده شدم و دوربین به دست افتادم توی باغ های بادام قزوین.

عکس ها

Labels: yaddasht

ادامه عكس ها... اينجا

***

قلعه گازرخان مقر حسن صباح بوده و پس از او جانشين وي كيابزرگ اميد و ديگر خداوندان الموت در قلعه لمبسر زندگي مي كردند. متاسفانه با وجود آن كه بيش از پنجاه قلعه و گذرگاه و اثر باستاني از دوره حسن صباح در منطقه الموت وجود دارد تنها به قلعه الموت توجه خاصي شده است. جاي بسي خوشوقتي است كه از مدتي قبل پايگاه تاريخي قلعه لمبسر نيز با مديريت خانم دكتر حميده چوبك، سرپرست پايگاه الموت شروع به كار كرده است

پس از تقسيمات سال هفتاد و سه كشوري، قلعه الموت در بخش رودبار الموت قرار گرفته و قلعه لمبسر در بخش رودبار شهرستان

اين دو منطقه تا قرن هفتم با عنوان رودبار معروف بوده و در كتاب ها نامش آمده و پس از آن به دليل حضور ياران حسن صباح، الموت معروف تر شد. اين منطقه به نام هاي ديگري نيز چون بالا الموت و پايين الموت و رودبار محمدزمان خاني و خشكه رودبار نيز معرفي شده است

مردم روستاهاي الموت به جز دو روستا كه كردي حرف مي زنند و پنج روستا كه تركي حرف مي زنند باقي به گويش تاتي سخن مي گويند. پروفسور يارشاطر در يادداشت هاي مختلف خود درباره الموت و زبان تاتي مي گويد نگوييم زبان تاتي، بگوييم زبان مادي

زبان تاتي رودبار و الموت همان زبان تاتي اي است كه در طالقان و رودبار شهرستان و رودبار زيتون و كلور خلخال و وفس و تا اندكي در بويين زهرا استفاده مي شود. گويش تاتي الموت با گويش تاتي تاكستان قرابت بسيار ناچيزي دارد

مردم رودبار و الموت در بخش رودبارالموت با مردم تنكابن ارتباط فرهنگي و معيشتي بسيار داشته اند و در بخش رودبار شهرستان با مردم روستاهاي اشكورات

هيچ وقت اهالي زادگاه من، ميلك جز براي خريد عيد و عروسي و كفش و لباس به قزوين نمي رفتند و باقي خريدهاي شان از اشكورات تامين مي شد و هنوز بخاطر دارم اسب ها و قاطرها و چهارپاهايي كه فندق و انگور مي بردند به روستاهاي اشكور و از آنجا برنج و ذغال و ماهي مي آوردند. براي همين است كه ترانه هاي عروسي مثل رعناي، حيران حيرانه و قشنگ لاكو در الموت نيز همان اندازه معروف است كه در اشكورات

و قصه عاميانه عزيز و نگار نيز حلقه اتصال خوبي بوده براي مردم اين مناطق: طالقان، رودبار الموت، رودبار شهرستان، رودبار زيتون، اشكورات، تنكابن، گيلان و بخشي از مازندران

Labels: roudbar_alamout

Labels: yaddasht

اردبيل بودم، امروز نه. قبلا نوشته بودم اينجا كه سوم و چهارم و پنجم آبان ماه ميهمان همسايه مهربان و دوست داشتني اردبيلي ام شدم. ميهمان شهري كه آنجا را فقط با نام رضا سيدحسيني مترجم، مرحوم عمران صلاحي شاعر، مرحوم موذن زاده اردبيلي، داود غفارزادگان نويسنده، محمدرضا بايرامي نويسنده، حسين رضازاده پهلوان و بروبچه هاي وبلاگ نويس و شاعر و نويسنده جوان مثل آيدين فرنگي، مظاهر شهامت، سعيد احمدزاده اردبيلي ، آيدين ضيايي و اديبان مي شناختم

سه روز گشتم و عكس گرفتم و يادداشت برداشتم. به غير از عاصم كفاش اردبيلي، شاعر مردم اردبيل و وحيد ضيايي شاعر عمدا سراغ كسي نرفتم. خواستم اردبيل را چنان كه هست ببينم و براي همين حالا دوست دارم دوباره در اولين فرصت به اين شهر برگردم. اين روزها خيلي به سرم افتاده طرح هايي داستاني كه در اردبيل به ذهنم مي رسيد و يادداشت كرده ام به شكل داستان بنويسم و و خودم را نويسنده اي اردبيلي جا بزنم؛ تا چه پيش آيد شايد اين كار رو كردم چون اين شهر را خيلي دوست داشتم و به محبوبه هاي من اضافه شد

براي ديدن عكس هاي اين سفر اينجا را كليك كنيد

Labels: photo, safar-nevesht

Labels: roudbar_alamout, yaddasht

Labels: persian-arabic, yaddasht

اولین باری نیست که چنین حسی پیدا می کنم. اولین باری نیست که شکر می کنم در متن خبر هستم. اولین باری نیست که خبر را خیلی پیش تر از خیلی ها می بینم و اولین باری نیست که
بار اول یادم نمی رود هشت نه سال پیش بود دو برادر سیزده ساله میانماری را ماهواره ها نشان دادند که رفته بودند به مدرسه ای و همه را گروگان گرفته بودند. صبح فردا وقتی رفتم روزنامه حالم بد شد هر دو را کشته بودند و این بار برعکس روز قبل که دود سیگار از بینی شان بیرون می دادند خون فواره زده بود از بيني شان بیرون و لخته شده بود روي لب و دهان شان
بار دوم زمانی بود که اولین برج ساختمان تجارت جهانی را زدند. فیلم ضبط شده این صحنه را که الجزیره و سی ان ان و بی بی سی نشان داده بودند برده بودم بخش فنی تا تصویر بگیرم از روی فیلم که زنگ زدند که بیا که برج دوم رو هم زدند

ادامه مطلب

Labels: yaddasht

Labels: yaddasht

Labels: yaddasht

آقای عنایت الله مجیدی،‌ محقق الموتی و رئیس کتابخانه دایره المعارف بزرگ اسلامی می گوید اردیبهشت الموت بهشت است یا به عبارتی دیگر بهشت الموت اردیبهشته و بسیاری دیگر هم هستند که مثل او فکر می کنند و دوست دارند اردیبهشت به الموت بروند تا این سیصد و چند پارچه آبادی را در مخمل سبز ببینند اما من گونه ای دیگر فکر می کنم. من دیوانه پاییز الموت هستم. الان چند سال است که از دهم آبان تا اوایل آذر نمی توانم تهران بند بیایم. یا میلک هستم یا توی گردنه های الموت. رنگ تازه این موقع است که تشخص پیدا می کند و من عاشق مخمل زرد و قرمز و سبز و سیاه و قهوه ای این خاک هستم

برای دیدن عکس های الموت اینجا را کلیک کنید

Labels: photo, roudbar_alamout, safar-nevesht