تادانه

به ساینا علیخانی و میش ِ وحشی ِ چشمش که اصالت و میراث است

ساينا

کندو نیستی
تا موم ِ نگاهت را عسل بگیرم
از شهد ِ زنبور ِ کوهستان ِ ترانه‌هایم

کندر نیز نه
تا معبد ِ شعرم را
از عنبر ِ تحدب ِ مشرقی ِ چشم‌های ِ تو خوشبو کنم

نه
تو مژگانت ایلات ِ صدهزار قبیله‌ی ِ وحشی‌ست

شب
از صحرای ِ گندمرنگ ِ بخت ِ تو
ای پری روی ترکمنی
هزار شیرین ِ شبدیز‌ سوار
نعلین‌هاشان از خزر
عنان ِ اسب‌هاشان در دست ِ باد
بر برهوت ِ من فرود آمدند

ایشان را تن پوش
پاییز ِ میلک بود

به دستی‌شان سُرمه و سرما
به دیگر دست
سرود ِ سرنوشت ِ تو
نوشته بر طوماری از غان و از افرا

بر من
با صوتی
که آرامش ِ آبشاری ِ ریزش ِ چای در فنجان بود
این گونه خواندند:

"دخترکی هست
تبار او از پاییز
نسبش سایه‌ی ِ درخت ِ تادانه

زادگاه وی
گردنه‌های ِ مه است

خانه‌‌اش
در بلور ِ قندیل

دخترک را چشم‌
مفرغ ِ صخره‌های ِ اساطیری‌ست
و بلندای ِ گردنش
دریاچه‌ی ِ دو قوی ِ بی قرار

چشم در چشم ِ به رنگ ِ برگ ِ خزانش
با آن مصری موی این گونه بگو:

طالعت آفتاب است
اما
در سرزمین تو
خورشید را شلاق می‌زنند

او را بگو:

لیلی ِ معرب ِ چشمت را دور باد
باردار ِ اشک‌ها و باران شدن
با این همه زنهار
ای شیرین باستانی
که بخت ِ لیلی
- در آن دیار که تو زادی -
ابن سلام است
و سهم ِ مجنون
کنده و زنجیر"

شیرین‌های ِ مغموم ِ اشک من
این بگفتند
و قطره قطره
بی سرمه‌ای که بر چشم کشیده باشند
به سرمای خاک فرو چکیدند
تا موطن ما
همچنان
گورستان اشک‌ها باشد

تهران
شب 14 اردی‌بهشت 86
علیرضا روشن

Labels: alireza-roshan, saina

link

youssef.alikhani[at]yahoo[dot]Com

0 Comments:

Post a Comment