تادانه

گفتگوی «نواک» با نرگس جورابچیان
پونه ابدالی: نرگس جورابچیان رمان «به وقت بهشت» را زمستان هشتاد و هشت راهی کتابفروشی‌ها کرد. این کتاب به فاصله کمی به چاپ دوم و سپس به چاپ سوم رسید. امروز گپ و گفتی داشتم با او به صورت مکتوب. بنا بر پیشنهاد خود نویسنده عکس ایشان را از سایت تادانه برداشته‌ام.
«به وقت بهشت» اولین رمان شماست که با استقبال خوبی هم روبرو شد. هیچ وقت در میانه‌ی راه نوشتن نترسیدید که کارتان خوانده نشود و یا مورد استقبال قرار نگیرد؟ کلا موقع نوشتن چند درصد برای خودتان کار می‌کنید و چند درصد برای رضایت مخاطب؟ یا بهتر است اینطور بپرسم رضایت یا خوش‌آیند خواننده چقدر برایتان مهم است؟
جورابچیان: «به وقت بهشت» اتفاق زندگی من بود. هیچ برنامه‌ریزی‌ای برای نوشتن رمان نداشتم. هرچند که الان منتقدینی هستند که می‌گویند طرح «به وقت بهشت» به اندازه یک داستان کوتاه است، اما من هرقدر نوشتم، تمام نشد. درگیر ترلان شده بودم. یک جور خلق کردن بود برایم. برای همین آنقدر غرق در زیبا خلق کردن بودم که به جرأت حتی یکبار هم تصور نکردم وقتی ترلانم را ببینند چه می گویند؟ اما وقتی تمام شد خیالم راحت بود ترلانم همان است که باید باشد، برای همین دیگر مهم نبود کسی او را بپسندد یا نه. بهتر است اینطور بگویم: وقتی دارم می‌نویسم، اولین مخاطب خودم هم هستم. و معتقدم وقتی خودم از کار راضی باشم، شانس بیشتری برای به دست آوردن رضایت خواننده دارم.
نواک: رمان نوشتن یک جور زندگی کردن با واژه‌ها است و کاری است البته زمان‌بر و سخت. برایمان بگویید ایده وطرح اولیه داستانتان چطور شکل گرفت و نهایتا تا وقتی زیرچاپ رفت چه مراحلی را طی کرد.
جورابچیان: طرحش یک خاطره بود یا یک آرزو. شاید تا بخش سوم هم جدی نشده بودم. هی می‌نوشتم و رها می‌کردم. بعد از چند ماه کلنجار رفتن تصمیم گرفتم بنویسمش. نوشتن که تمام شد، ویرایش شروع شد. هرچند ماه یکبار پرینت می‌گرفتم و خط می‌زدم و از چند نفر خواهش می‌کردم بخوانند و نظرشان را بگویند. بالاخره تصمیم گرفتم پرینت نهایی را بگیرم و برای چاپ اقدام کنم. ناشران مختلف و اتفاق‌های تلخ زیادی افتاد. تا جایی که از چاپ پشیمان شدم. اما از آنجایی که هر اثری راه خودش را پیدا می‌کند، یک سال بعد از آن حکایتها، نشر آموت شد فرشته نجات «به وقت بهشت» ... ادامه گفتگو در «نواک» / بازنشر در آموت

Labels:

link
youssef.alikhani[at]yahoo[dot]Com
0 Comments:

Post a Comment

<< Home