تادانه

کورسوی امید ...

جعفر نصیری‌شهرکی را خوب می‌شناسم؛ کسی که وقتی نوشت «طاهر»ش در خاطرم ماند و وقتی فیلم گرفت «نان»ش دیدنی شد و وقتی عکس گرفت، گمشده‌هایم را در آن‌ها یافتم و وقتی مسوول شد؛ چه در دوره سینمای جوانان قزوین و چه در حوزه هنری این شهر، سبب‌ساز خیر شد. 20 سالی است از این شهر دور افتاده‌ام اما نمی‌توانم فراموش کنم همتش را در انتشار روزنمای فرهنگ و هنر این شهر که کاری بود کارستان و یا راه‌اندازی سینمای حوزه هنری در این شهر. بعدها گوشه‌نشین‌تر دیدمش که کاش همین‌طور می‌ماند که هنرمند هرچه گوشه‌نشین‌تر می‌شود، یعنی خودخواه‌تر شده و این خودخواهی منتج می‌شود به خلق آثاری که ماندگارترش می‌کند و چه شاد شدم وقتی نوروز پارسال 1391 خبردار شدم کمر همت بسته برای انتشار مجموعه عکس‌هایش از گهواره‌ی مشترک‌مان؛ رودبار و الموت.

حیف که جعفر نصیری‌شهرکی این روزها باز دست از خودخواهی برداشته و آستین‌بالا زده برای مسوولیتی بزرگ در قزوین. این‌بار نامزد شورای شهر قزوین شده و نمی‌دانم برایش چه دعایی کنم. دعا کنم رای بیاورد و از هنرش دور بشود یا دعا کنم به هنرش برگردد.

تاریخ فرهنگ و هنر جهانی کم ندارد از جنس ِ جعفر نصیری‌شهرکی‌ها که یادشان را ماندگار می‌کنند با از خودگذشتن‌ها. گاهی با خودم فکر می‌کنم فلان نویسنده اگر سیاستمدار نمی‌شد، چه کسی جای او را می‌گرفت یا دیگرانی از نوع ِ نقاشان و نویسندگان و شاعران و ...

هرچه هست، جعفر نصیری‌شهرکی مصمم است در این راه. یک ماه قبل که خبردارم کرد پوتین‌هایش را محکم بسته برای بالا رفتن از این قله، گفتم او همان کسی است که با لندرورش، روستا به روستای رودبار و الموت را گشت و گشت و عکس‌ها گرفت از مردم و زندگی‌شان که فکر می‌کنم غنی‌ترین گنجینه باشد در این عرصه.

حوصله‌ی چای خوردن با سیاستمداران را ندارم وگرنه نوشتن داستان زندگی جعفر نصیری‌شهرکی که زاده شده تا با هنر نفس بکشد، خود خواندنی است برای آنان‌که هنوز امیدی به روشنایی دارند.

حالا خبردارم کرده که سایت صدای قزوین را راه انداخته. با حسرت به تلاشش نگاه می‌کنم و با خودم فکر می‌کنم چشم‌بسته به او رای خواهم داد اما یک سوال برایم باقی می‌ماند همچنان که «جعفر جان! یعنی فکر می‌کنی در این کشور سیاست‌زده، آیا می‌توان کورسوی امیدی داشت به بالندگی هنر؟»