تادانه

کلمات هم خواب بودند ...

چهارشنبه بعدازظهر راه افتادیم؛ ساعت 2 بعدازظهر.
الان برگشتیم؛ ساعت 4 بعدازظهر دوشنبه.
با انگشتام می‌شمارم؛ چهارشنبه. پنجشنبه. جمعه. شنبه. یک‌شنبه. دوشنبه.
اگر چهارشنبه و امروز را هم حساب نکنم، چهار روز تمام در خواب و بیداری گذشت.
نه کتابی برده بودم برای خواندن و نه دسترسی‌ای به اینترنت داشتم و نه دغدغه‌ی کار و نوشتن و ... بود.
از صبح پنجشنبه رفتم به باغ آقادایی که بیرون شهر «بناب» توی موستان ناپیداست و تا دیروز غروب همان‌جا بودم؛ شب‌ با صدای شغال‌ها خوابم می‌برد و صبح با سروصدای قل‌قل سماور آقادایی بیدار می‌شدم، صبحانه می‌خوردم و موکت کهنه‌ای برمی‌داشتم و سایه درختی پیدا می‌کردم و باز می‌خوابیدم تا دوباره بشنوم؛ «هارداسن اوغلان؟»
و باز جاده‌ها برمان گردانند به شهر؛ به شلوغی و می‌دانم باز خیلی زود یادم می‌رود روز آخر لونه‌ی دارکوبی را پیدا کردم که صدای جوجه‌هاش جاری شده بود توی تن ِ درخت ِ‌بید. یعنی دارکوب می‌ماند تا دوباره‌ی دوباره؟

link

youssef.alikhani[at]yahoo[dot]Com

0 Comments:

Post a Comment