تادانه

جایزه شهید حبیب غنی‌پور،‌ مردمی‌ترین جایزه ادبی کشور است
دو سه باری تا به حال از جایزه شهید غنی‌پور زنگ زده بودند در این یک سال گذشته. یکی دو باری حوصله با من نبود و یک بار هم قبلنا گپ زده بودم باهاشون که نمی‌دونم کجا اون پسله‌پشتا گوماگورش کردن.
گذشت تا دیشب که از خوزستان برگشتم؛ به دعوت بنیاد حفظ آثار دفاع مقدس راهی مناطق جنگی شده بودم؛ به همراه نویسندگانی که دوست‌شان داشتم و دوست‌ترشان داشتم.
دوران سربازی‌ام خبرنگار نیروی زمینی ارتش بودم و سربازی ما (من و جمشید برزگر و مهدی طوسی و بهنام ناصح و قدرت حیدری و افشین هاشمی مرغزار و پیمان خاکسار) همزمان شد با ترور صیاد شیرازی. جمشید برزگر ستوان یک بود و من ستوان دو؛ نیروی زیر دستش بودیم: من و قدرت و بهرنگ و چند نفر دیگر. بعد هی ما را با سی‌130 راهی می‌کردند به جنوب و بازسازی فتح‌المبین و بیت‌المقدس و ...
هفته قبل که زنگ زدند که مهدی کاموس و قاسمعلی فراست مسوول این کاروان هستند، شادمان شدم که باز بوی کُنار می‌خورد به مشامم و شن و ماسه و بوی دریا.
القصه اینکه دیشب تا رسیدم خانم سلیمانی از جایزه شهید غنی‌پور زنگ زد که گپی بزند درباره این جایزه.
زدیم.
بعد امروز دیدم تیتری زده‌اند که توی دهان من نمی‌گنجد. توی خاطرم هست که گفتم «جایزه شهید حبیب غنی‌پور،‌ مردمی‌ترین جایزه ادبی کشور است» و نه تیتری که حالا زده‌اند که «جشنواره شهيد غني‌پور موثرترين جشنواره ادبي در كشور است».
به هر تقدیر، به غیر از این تیتر زورچپان، بقیه حرف‌ها، حرف‌های من است و شادمانم که سال گذشته «عروس بید»‌ کتاب‌سال‌شان شد و امسال هم «ایراندخت» نوشته بهنام ناصح، از نشر آموت نامزدشان شده؛ دعا می‌کنم جایزه برای او باشد؛ جایزه‌ای که پربرکت است.
آمین.

Labels:

youssef.alikhani[at]yahoo[dot]Com
0 Comments:

Post a Comment