گاهي فكر مي‌كنم اگر اينترنت نبود اين پدرسالاري تبليغ‌گران را چطور مي‌توانستيم زير پا بگذاريم و نشان بدهيم كه ما هم زنده هستيم و داريم نفس مي‌كشيم.

دوستي مي‌گفت عليخاني يادت هست چند بار قصد كردي از اينترنت بروي و وبلاگت را بستي؟ گفتم بله. گفت بعد حالا مي‌بيني كه خوب شد ماندي كه كتابت را نجات بدهي و باعث بشوي ديده بشود؟ گفتم خب؟ گفت خب حالا هم اين حرف‌ها را كه مي‌زنند درباره ننوشتن از روستا ، نخوان و نشنو و نبين! چون اين هم بگذرد.

خيلي‌ها -مخصوصا بچه‌هاي وبلاگ‌نويس- درباره "اژدهاكشان" نوشتند و نقش زيادي در فروشش داشتند. خيلي هم بودند كه نقد مثبت نوشتند و تعريف كردند و خوش خوشان ِ نويسنده شد. اما همه اين‌ها يك طرف تاثيرگذار بودند و طرف ديگر نقدهايي بود كه منفي بودند به ظاهر و بسيار تاثير گذاشتند بر فروش سريع كتاب. البته این هم از عجایب هفتگانه وضعیت کتاب در مملکت ماست که وقتی بد بگویی همه تشویق می شوند کتابت را بخوانند. وقتی عده ای دوست یا به ظاهر دوست! برایت شمشیر از رو ببندند، ناشرت خوشحال می‌شود از نزدیک شدن به زمان تجدید چاپ.

از مجتبي پورمحسن، شاعر و خبرنگار بايد تشكر كنم براي نوشته‌اش كه معتقد بود اژدهاكشان، پژوهش است نه داستان و عليخاني نويسنده نيست و محقق است ( تشكرم از اين جهت است كه او باعث شد بحث بياورد سخنش).

از ياسر نوروزي، منتقد و مسوول صفحات ادبيات روزنامه اعتماد تشكر مي‌كنم كه با نوشتن حاشيه‌اي بر اژدهاكشان در مجله شهروند امروز، باعث شد عده‌اي دلخور شوند و حاشيه بياورد حاشيه اش و باز از كتاب بگويند و كتاب و كتاب.

از "دوست ناشناس"ي که اسم مستعار بامزه ای هم داشت ، تشكر مي‌كنم كه شروع كرد به پيغام گذاشتن عليه "يوسف عليخاني" و "اژدهاكشان" در وبلاگ‌ها (درست در زمان تولد اين كتاب) و بعد كه كارش اينطوري نگرفت شروع كرد به نوشتن يادداشت در روزنامه‌ها و بعد باز پيغام گذاشتن و ايميل زدن براي اين و آن و ... كه از او بسيار تقدير مي‌كنم كه چنين پيگيرانه و مجدانه، ماجرا را دنبال كرد.

و باور كنيد حالا که دیگر ناسزایی آخر کیسه کسی نمانده است و دل عده ای خنک شده که به اندازه کافی دندانهای اژدهاکشان و علیخانی را خرد کرده‌اند تا در الموت را تخته کند و مثل بقیه که داستان می‌نویسند و عده ای خاص و تصمیم گیرنده خوششان می آید و جایزه می‌گیرند!! بنشیند مثل بچه آدم پشت میزش و بنویسد، به راستی دلم تنگ شده براي كسي كه بيايد نقدي بنويسد بر تمام داستان‌ها و با منطق و دلیل داستانی و به دور از نظر شخصی و سلیقه‌های خاص گروهی، با نقدی جانانه کمک کند که بتوانم به ضعف‌ها و قوت‌های داستان‌ها پی ببرم تا در مجموعه بعدي ام درصد اشتباهات را کم کنم (ترديد ندارم برخي موارد هم هست كه اشتباه نيست به گمانم و تاكيد دارم بر آن‌ها كه بحثش مي‌ماند كنار).

این روزها که وقت باران است و شاید برف و سرما و چای و سیگار ، داستان‌های دیگر پشت در ایستاده‌اند. نمی خواهم وقت را تلف کنم . باید بلند شوم ، سلامی بدهم به ميلك و رودباروالموت ، نگاه کنم به " قدم بخیر مادربزرگ من بود" و " اژدهاکشان" و باز شروع شود چهار صبح بیدار شدن‌ها ، لذت گنگ زندگی با آدم‌های داستان و سفرهای مدام خیال به هزارتوی لایه‌های پنهان دنیایی که دوستش دارم و برایش می نویسم. و چقدر در این سفر کوله‌بار اژدهاکشان و راهنمایی‌های دوستان می توانست کمکم کند؟ و چقدر این کوله‌بار سنگین است؟...نمی دانم!!!!!

از همه تشكر مي‌كنم، هم آن‌ها كه كتاب را خريدند، هم آن‌ها كه خواندند و شاد شدند و هم آن‌ها كه ناسزا گفتند "اين هم كتاب بود! مسخره كردند خودشون رو!" و هم آن‌ها كه بي تفاوت از كنارش گذشتند.

شاكرم از همه، هم آن صد و اندي نفري كه زنگ زدند و يك ربع و دو ربع و نيم ساعت و يك ساعت و چند ساعت، تعريف كردند و محسنات كتاب را گفتند و دريغ از اين كه مكتوبش كنند (شايد به حرف شان ايمان نداشتند) و هم از دوستان خوبم كه خوبي كردند و همان نقش را بازي كردند كه شايد من برايشان بازي مي‌كنم وقتي كتاب شان درمي‌آيد و اين كار اصلا هم بد نيست؛ خبررساني هست لااقل. و هم عزيزاني كه بد گفتند و عذر هم مي‌خواهم از كساني كه آزارشان دادم در اين مدت.

از آدم‌هاي مهربان اين حوالي اسم نمي‌برم كه همه‌شان بوي كاهگل مي‌دهند در اين روزهاي باراني ِ پاييزي و از بردن نام‌شان بيشتر شرمنده مي‌شوم.

ارادتمند
يوسف عليخاني
هجدهم آذر 1386