تادانه

خاطره‌بازی با گذشته

https://scontent-dfw5-1.cdninstagram.com/vp/25c9f46e70f9501f107181596e1fa015/5B1BE12D/t51.2885-15/e35/27891414_401912616934778_432030107469611008_n.jpg

فاطمه خلخالی استاد (روزنامه شهرآرا): یوسف علیخانی، داستان‌نویس مطرح کشور که به تازگی رمان «خاما» از او منتشر شده است، در گفت‌وگوی اختصاصی با روزنامه شهرآرا بیان کرد: مشهد در داستان‌نویسی من، نقش مؤثری داشته است. زمانی که در سال ٨۶، نخستین دوره جشنواره داستان‌های ایرانی در مشهد برگزار شد. من هم به عنوان یکی از میهمانان ویژه دعوت شدم. آن موقع هنوز مجموعه داستان «اژدهاکشان»، جایزه جلال را نگرفته بود و مشهد کتابم را جدی گرفت. این موضوع باعث شد خودم هم به کارم جدی‌تر نگاه کنم.

وی که چندی پیش به مناسبت جشن امضای کتاب جدیدش در مشهد حضور داشت، با بیان این موضوع که تمایلی به گفت‌وگو درباره «خاما» ندارد، با ما از فضای داستان‌نویسی مشهد، خاطرات دوران روزنامه‌نگاری‌اش و اتفاقات حوزه نشر سخن گفت.

﷯ داستان‌نویسان مشهدی از یکدیگر حمایت نمی‌کنند

علیخانی درباره نقش مشهد در داستان‌نویسی‌اش گفت: بعد از دعوت به جشنواره داستان‌های ایرانی، دو نشست نقد و بررسی، در همان اواخر دهه هشتاد، برای سه‌گانه داستانی من (قدم‌بخیر مادربزرگ من بود،اژدهاکشان و عروس بید) در این شهر برگزار شد که یکی در دانشگاه فردوسی و دیگری در انجمن ادبی «ماتیکان» بود و هر دو در زمان خود، در معرفی آثارم، نقش داشته‌اند.

به واسطه همین آمدوشدها وی با انجمن‌های مختلف ادبی در مشهد آشنا می‌شود و حالا با تکیه بر همین تجربه‌ها و نیز رفت‌و‌آمدهایی که بعدتر به این شهر داشته،معتقد است: در مشهد گروه‌های ادبی مختلفی هستند که مستقل از یکدیگر فعالیت می‌کنند. حتی برخی از داستان‌نویسان این گروه‌ها، همدیگر را نمی‌شناسند و این اتفاق خوبی نیست.

نویسنده رمان خاما بیان کرد: در شهرهایی مثل کرمان و شیراز و اصفهان، گروه‌های ادبی از همدیگر حمایت می‌کنند، اما بچه‌های ادبیات مشهد‌ این‌طور نیستند؛ البته در شهر خودم قزوین نیز وضع به همین ترتیب است. تا زمانی که قزوین بودم، هیچ‌کس نمی‌خواست را ببیند، اما وقتی جایزه جلال را گرفتم، روزنامه قزوین تیتر زد که نویسنده برتر قزوینی جایزه جلال را گرفت. من هم اعتراض کردم که «الموتی» هستم و نه قزوینی؛ بعدهم این که چرا تا به حال از من حمایت نمی‌کردید!

﷯ داستان‌نویسی مشهد می‌تواند صدایی رسا در کشور باشد

وی معتقد است مشهد می‌تواند صدایی بسیار رسا و قابل توجه در ادبیات داستانی کشور داشته باشد، اگر داستان‌نویسانش، کار یکدیگر را ببینند و به آثار هم خوب و درست نگاه کنند. یکی از ناراحتی‌های علیخانی به گفته خودش این است که چرا هنوز برخی از داستان‌نویسان مشهدی، کتابی منتشر نکرده‌اند، درحالی‌که بسیار توانمندند.

این نویسنده ساکن تهران ابراز کرد: مشهد چیزی از پایتخت ایران کم ندارد و نویسنده‌های مشهدی باید این را باورکنند و از شرایط موجود در شهرشان استفاده کنند. خود من اگر بخواهم جایی به جز تهران را برای زندگی انتخاب کنم، حتما یکی از انتخاب‌هایم مشهد است. شاید من از معدود شهروندان غیربومی این شهر باشم که «من کارت» مشهد را دارم و همیشه داخل کیف پولم هست.

﷯ دوران سربازی، سه برابر همه روزنامه‌نگارها درآمد داشتم

علیخانی که برای نخستین بار در مؤسسه فرهنگی شهرآرا حضور پیدا کرده بود، گفت: پیش از این، چند‌باری از جلو ساختمان روزنامه عبور کرده بودم و همیشه تصورم این بود که مجموعه کوچکی است، اما الان که به داخل مؤسسه شهرآرا وارد شدم، باید بگویم هیچ‌‌چیز از روزنامه‌های تهران کم ندارد، این حرف را فردی می‌زند که خودش تجربه کار در روزنامه‌های انتخاب، جام‌جم، همشهری، صبح امروز و مناطق آزاد را دارد.

وی دوران روزنامه‌نگاری‌اش را جزو بهترین خاطرات زندگی خود دانست و این‌طور از آن سال‌ها یاد کرد: در تهران سرباز بودم و در کنار آن‌،کار هم می کردم. در این شهر، خویشاوندی نداشتم. در یک آموزشگاه هنری به عنوان منشی مشغول به کار شدم و ترجیحا شب‌ها را همان‌جا می‌خوابیدم. شش‌ماه از سربازی‌ام این‌طور گذشت. صبح‌ها پادگان می‌رفتم و بعد مستقیم به آموزشگاه برمی‌گشتم. تا ساعت هفت و هشت شب، در آنجا مشغول کار بودم. استادهای برجسته‌ای در حوزه موسیقی و تئاتر در این آموزشگاه تدریس می‌کردند و من که روزنامه‌نگاری هم می‌کردم، بخشی از مصاحبه‌هایم را با همان استادان می‌گرفتم. گاهی هم بعد از ساعت هشت شب وتعطیلی آموزشگاه، برای مصاحبه به بیرون می‌رفتم. حدود ساعت ده شب برمی‌گشتم و صبح دوباره می‌رفتم پادگان و در آنجا مصاحبه‌ها را پیاده می‌کردم.

علیخانی ادامه داد: آن زمان با نوارکاست مصاحبه می‌گرفتیم. من گفت‌وگوها را از روی نوار، بر روی کاغذ پیاده می‌کردم و در مسیر برگشت از پادگان به آموزشگاه، یک مصاحبه را به روزنامه مناطق آزاد می‌دادم، یک گفت‌وگو را به صبح امروز و دیگری را روزنامه انتخاب. درآمدی که من در دوران سربازی از خبرنگاری به دست می‌آوردم، سه برابر همه روزنامه‌نگارها بود، چون مدام در حال کارکردن بودم و سال ٧٨ بابت هر صفحه هم ده‌هزار تومان می‌گرفتم.

﷯ خواننده حرف اول را می‌زند

یوسف علیخانی که از سال ١٣٨٧ نشر آموت را راه‌اندازی کرده، همیشه در این زمینه نیز حرفی برای گفتن داشته است. او اعتقاد دارد تصوری که خود نویسندگان از نوشتن دارند، با آنچه در حوزه نشر اتفاق می‌افتد، از زمین تا آسمان متفاوت است. پیش از آنکه نشر آموت را تأسیس کند و مدیریت آن را برعهده بگیرد، خودش نیز گرفتار همین تصورِ دور از واقعیت بوده است: مجموعه داستان «اژدهاکشان» را نخستین‌بار انتشارات نگاه چاپ کرد و بعد از اینکه جایزه جلال را به دست آورد و مطالب زیادی درباره‌اش در روزنامه‌ها و سایت‌ها نوشته شد، انتظار داشتم در همه کتاب‌فروشی‌ها موجود باشد و چون نبود، احساس می‌کردم باید شمشیر بردارم و گردن ناشر را بزنم. برای همین چند صفحه علیه انتشاراتی نوشتم وخوشبختانه جایی منتشر نکردم و فقط به خود ناشر دادم. بعدها که خودم ناشر شدم و همان کتاب و مجموعه داستان‌های کوتاه دیگر را در آموت چاپ کردم، متوجه شدم که خواننده حرف اول را می‌زند، نه نویسنده و نه کتاب‌فروش و نه پخش. کتاب فروش اگر کتابی را نیاورد و چند نفر سراغ آن کتاب را بگیرند، حساس می‌شود و آن را سفارش می‌دهد، ولی وقتی می‌بیند از انتشار کتابی ده سال می‌گذرد و هیچ‌کس سراغش نیامده، آن کتاب را برای فروش

نمی‌آورد.

https://t.me/aamout/7421

Labels: khama

link

youssef.alikhani[at]yahoo[dot]Com

0 Comments:

Post a Comment