یوسف علیخانی گفت: داستان‌نویسی امروز ایران، ادامه جریانی است که ریشه در ذات قصه‌گوی مردمان این خاک دارد.
این داستان‌نویس در اولین جشنواره منطقه‌ای داستان کوتاه ایلام «راوی» در سخنرانی‌ای با موضوع «ادبیات داستانی معاصر ایران؛ نسل‌ها، داشته‌ها و نوشته‌ها» افزود: ضمن توجه به پیشینه قصه‌گویی اجداد ما و دقت در آثار مکتوب روایی مثل سمک عیار، شاهنامه فردوسی و منظومه‌های داستانی کسانی مثل نظامی گنجوی و ... داستان‌نویسی امروز ایران، با توجه به شیوه‌های که از غرب گرفته شده، نمایی دیگرگونه یافت.
علیخانی اضافه کرد: حتی اگر نپذیریم متون قصوی مثل «نجما» و «عزیز و نگار» و «سلیم جواهری» و دیگر آثار دوره صفوی که سینه به سینه به ما رسیده‌اند، رمان یا رمانس هستند و آثار دوره مشروطه را هم غیرداستانی و قابل بررسی با اسلوب‌های داستانی غربی است، شروع داستان‌نویسی به شیوه اکنونی، با «محمدعلی جمال‌زاده» است که این شروع با آثار «صادق هدایت» جانی برای تولد می‌یابد.
نویسنده مجموعه داستان‌های «قدم‌بخیر مادربزرگ من بود» و «اژدهاکشان» گفت: نویسندگان هشتاد سال گذشته ایران را می‌توان به شیوه‌های مختلف دسته‌بندی و نسل‌بندی کرد که تمام این طبقه‌بندی کردن‌ها برای شناخت بیشتر آن‌ها صورت می‌گیرد.
علیخانی خاطرنشان کرد: یکی از ساده‌ترین تقسیم‌بندی ها، نسل بندی زمان انتشار آثار است که براین اساس، نویسندگان هر دوره زمانی 20 تا 25 سال، یک نسل خطاب می‌گیرند.
وی گفت: نسل اول داستان‌نویسی معاصر ایران، شامل کسانی چون «محمدعلی جمال‌زاده، صادق هدایت، بزرگ علوی، صادق چوبک و جلال آل‌احمد» می‌شود که تکنیک را از غرب گرفتند و تلاش کردند با مفاهیم ایرانی و بومی، داستان خود را بنویسند.
یوسف علیخانی در یکی از نشست‌های جشنواره «راوی» در ایلام گفت: «ابراهیم گلستان، بهرام صادقی، سیمین داشنور،‌ نادر ابراهیمی، مهشید امیرشاهی، محمود دولت‌آبادی، هوشنگ گلشیری، احمد محمود، رضا براهنی، علی‌اشرف درویشیان، امین فقیری و جواد مجابی» از جمله نویسندگان نسل دوم داستان‌نویسی ایران هستند که ضمن اخذ همچنان فرم داستان از غرب، مفاهیم تازه‌ای مثل شهرنشینی و دنیای صنعتی را وارد داستان‌نویسی معاصر کردند.
این نویسنده اضافه کرد: نویسندگانی چون «محمد محمدعلی، امیرحسن چهلتن، محمدرضا صفدری، فرخنده آقایی، شهرنوش پارسی‌پور، بیژن بیجاری،‌ ابوتراب خسروی، عباس معروفی، رضا جولایی، فرشته ساری،‌ شهریار مندنی‌پور، منیرو روانی‌پور، جعفر مدرس صادقی، فرشته مولوی، محمد شریفی، ناهید طباطبایی و زویا پیرزاد» نسل سوم داستان‌نویسی معاصر ایران هستند که طی سال‌های 1355 تا 1375 آثار خود را منتشر کردند. بخش عمده‌ای از این گروه،‌ همچنان آثار تازه‌ای به بدنه ادبیات اضافه می‌کنند. این گروه تلاش کردند به فرم‌هایی مناسب با مفاهیم داستانی دست پیدا کنند.
یوسف علیخانی، از نویسندگان نسل چهارم داستان‌نویسی معاصر ایران گفت: نسل جدید نویسندگان که آثارشان از سال 1375 به این طرف منتشر شده‌اند و اغلب آن‌ها اکنون چند مجموعه داستان یا رمان منتشر شده دارند، ادامه منطقی روند تلاش برای دست‌یابی به فرم تازه و استفاده از مفاهیم بومی و ایرانی هستند. از نویسندگان نسل چهارم می‌توان به «فریبا وفی، یعقوب یادعلی، بلقیس سلیمانی، حمیدرضا نجفی، محمد حسینی، میترا داور،‌ پیمان هوشمندزاده، ناتاشا امیری، محسن فرجی، مرتضی کربلایی‌لو، علیرضا محمودی ایرانمهر،‌ حسن محمودی، رضا زنگی‌آبادی و ... » اشاره کرد که موضوعاتی چون انقلاب، جنگ،‌ دوم خرداد و ... دست‌مایه‌های تازه‌ای به آن‌ها برای نوشتن داده است.
وی همچنین خاطرنشان کرد: نسلی از نویسندگان نیز بودند که تلاش داشتند با جدا کردن خود از جریان اصلی داستان‌نویسی، به خود عنوان «نویسنده انقلابی» بدهند. «محمدرضا سرشار، راضیه تجار، سیدمهدی شجاعی، فیروز زنوزی جلالی، ابراهیم حسن‌بیگی و ...» از جمله نویسندگان این گروه به‌شمار می‌روند.
علیخانی در پایان گفت: نویسندگان ایران از آغاز همواره ادامه دهنده دو جریان و به نوعی تکمیل کننده آن بوده‌اند. جریانی که سردمداری آن با «صادق هدایت» است و جریانی که پیشاهنگ‌شان «بزرگ علوی» به شمار می رود. «ابراهیم گلستان، بهرام صادقی، هوشنگ گلشیری، ابوتراب خسروی و ...» را می توان ادامه‌دهندگان رویه صادق هدایت دانست و نویسندگانی چون «جلال آل‌احمد، احمد محمود، محمود دولت‌آبادی، علی‌اشرف درویشیان، محمد محمدعلی،‌ امیرحسن چهلتن، رضا جولایی، فریبا وفی و » نیز ادامه منطقی بزرگ علوی دانست.