تادانه

انتشار 100 کتاب از نوقلمان!

خانم «بنفشه محمودی» خبرنگار «کتاب هفته» دو سه هفته قبل زنگ زد و درباره طرحی که گویا قرار است براساس آن 100 کتاب از نوقلمان منتشر شود، گفتگو کردیم. بخش‌هایی از آن گفتگوی درازآهنگ در کنار صحبت‌های دیگران منتشر شده‌است. این گزارش با عنوان «اهالی قلم از مزایا و مشکلات انتشار آثار نوقلمان می‌گویند؛ مشق نوقلم‌ها در کتاب‌های مشترک » در کتاب هفته/ شماره 173/ شنبه 17 اسفند 1387/ صفحه 9 منتشر شده است که می توانید فایل پی‌دی‌اف آن را از اینجا بخوانید.
حرف‌های من این ها بودند:

یوسف علیخانی در این باره می‌گوید: «انتشار مجموعه آثار نوقلمان حُسن‌هایی دارد اما بهتر است بیشتر به مشکلات این ماجرا دقت کنیم چون هنگامی که عیب‌های کاری گفته شود، می‌توان آن را کارشناسانه‌تر پیگیری کرد.»
وی آفت بزرگ این کار را این چنین روایت می‌کند: «اولین داستان‌هایی که من نوشتم متعلق به سال 1370 بود اما چهار سال زمان برد تا منتشر شود. این وقفه به من کمک کرد که چگونه نوشتن و بهتر نوشتن را یاد بگیرم اما اگر اولین داستان من فورا منتشر می‌شد، دیگر به دنبال یادگیری نمی‌رفتم. بنابراین نفس انتشار آثار نوقلمان نمی‌تواند برای آن‌ها مفید باشد. باید دید که در مجموعه‌هایی که منتشر می‌شود، چند نویسنده یا شاعر خوب به جامعه ادبی وارد می‌شوند.»
علیخانی درباره تاثیرات احتمالی این آثار بر ادبیات کشور می‌گوید: «ادبیات ما درخت کهنسالی است و هنوز شاخه‌های عظیمی می‌توانند روی آن رشد کنند. من به دلیل کار روزنامه نگاری، با نویسندگان و شاعران زیادی مصاحبه کردم در آ« دوران اما آیا همه آن‌ها کار ادبی خود را ادامه دادند؟ و دغدغه شان همچنان ادبیات مانده؟ به صراحت می‌گویم که نه. بنابراین باید دید که این نوقلمان و ناشران در آثارشان تا چه حد دغدغه ادبیات دارند و تا چه حد به ارائه عدد و رقم درباره تعداد آثار چاپ شده علاقه دارند.»
این نویسنده ادامه می‌دهد: «انتشار تعداد زیادی از آثار نوقلمان در کتاب‌های مشترک و در کنار یکدیگر، ثمری برای آن‌ها ندارد چون اگر کارشناسی شده نباشد، کارنامه ادبی آن‌ها را خراب می‌کند، مگر این که به طور کاملا اتفاقی در میان آثار نوقلمان یک شاهکار وجود داشته باشد. پس بررسی صحیح، راه را برای انتشار آثار خوب فراهم می‌کند در این غیر صورت هزینه ای که باید صرف انتشار یا نجات آثار خوب از وادی فراموشی شود، صرف آثاری می‌شود که فراموش می‌شوند.»
یوسف علیخانی همچنین پراکندگی آثار منتشر شده را مهم ارزیابی می‌کند و می‌گوید: «اگر قرار باشد صد کتاب شعر و داستان از نوقلمان منتشر شود، باید پراکندگی جغرافیایی داشته باشد و تنها به مرکز ایران و شهرهای بزرگ توجه نشود. اگر این اتفاق بیفتد، افرادی که نسبت به انتشار مجموعه آثار نوقلمان نگاه منفی دارند، از کشف استعدادهای سراسر کشور در یک مجموعه شاد می‌شوند چرا که باید همه نقاط کشور را در نظر بگیریم و در دنیای داستانی آن‌ها دقیق شویم. نقاط مختلف ایران، چنان دنیای عجیبی دارد که آمریکای لاتین هم به پای آن نمی‌رسد اما متاسفانه استعدادها را کشف نمی‌کنیم تا بتوانیم هنرمند پرورش بدهیم.»
وی ادامه می‌دهد: «اگر انتشار صد اثر از نوقلمان بهانه قرار داده شود تا صد کارگاه داستان و شعر برگزار شود، می‌توان به رشد ادبیات امیدوار بود.»

link

youssef.alikhani[at]yahoo[dot]Com

0 Comments:

Post a Comment