تادانه

درباره روزنوشت‌های هاروکی موراکامی

رئوف موسوی: همیشه در مصاحبه ها از من می پرسند مهمترین قابلیتی که یک رمان نویس باید از آن برخوردار باشد چیست؟ خب مسلم است: استعداد. یک فرد اگر استعداد اد بی نداشته باشد هر قدر هم شور و اشتیاق به خرج دهد یا عرق بریزد، افاقه نخواهد کرد و باید فکر رمان نویسی را سر به در کند. در اینجا یحث بیشتر بر سر یک پیش شرط و امر واجب است تا یک قابلیت. بهترین اتومبیل هم اگر سوخت نداشته باشد قادر به حرکت نیست.
این جملات را هاروکی موراکامی در خلال روزنوشت های خود که در فاصله سالهای 2005 تا 2006 نوشته است و به تازگی با عنوان «از دو که حرف می زنم، از چه حرف می زنم» با ترجمه مجتبی ویسی از سوی نشر چشمه منتشر شده است به زبان می آورد تا بار دیگر به مخاطبان خود و ادبیات داستانی این نکته را یادآوری کند که نویسنده به زعم او کسی است که از هر موقعیتی چه ذهنیت و ساختار داستانی شکل یافته در ذهن او باشد و چه خاطرات و روزنوشت هایش و چه نگاه کردن او به یک موجود بی جان می تواند داستان خلق کند و موراکامی در روزنوشتهای خود این موضوع را به کامل ترین شکل ممکن به اثبات می رساند.
موراکامی درروزنوشتهای خود از ورورد خود به دنیای نویسندگی سخن می گوید و تلفیق این حس خود با دویدن که برای او در آغاز تنها یک تمرین برای تغییر شرایطی بود که نوشتن به او تحمیل کرده بود ولی رفته رفته در او تبدیل به یک حس درونی و عاملی برای تمرکز در نوشتن تبدیل می شود.
موراکامی از لحظ سبک نگارشی از جمله نویسندگان سورئالیست و پست مدرن است که دغدغه های مدرن خود همچون بحران هویت و جامعه، سقوط ارزش های انسانی و خلاء معنویت در زندگی انسان معاصر را با تأثیر از ذهنیت جامعه معطوف کار دائم ژاپن روایت می کند. اما استعداد و خلاقیت شگرف او در ساختن انسانها و موقعیت÷های فرا بومی در قالب داستانهایش او را از نخستینروزهای قدم زدن در عرصه داستان و نویسندگی از حصار جغرافیایی جامعه سرمیاه سالار ژاپن خارج کرد و زبان او را با ذهنیت بسیاری از مخاطبان ادبیات در جهان پیوند زد
موراکامی با وجود اینکه در روزنوشتهای خود وروردش به عرصه ادبیات داستانی را یک اتفاق عنوان می کند اما در داستانهایش و آنچه به عنوان متن مکتوب از وی روایت می شود خود را یک نویسنده بالفطره نشان می دهد و به همین خاطر است که چه داستان های بلندی مثل«کافکار در ساحل» او را بخوانید و یا خاطرات روزنوشتش را که به تازگی در ایران منتشر شده است، با سیر منطقی روایی داستانی روبور خواهید شد. او یک نویسنده ذاتی و حرفه ای است و خاطرات روزنوشت او نیز با تءثیر از همین موضوع شکل و سیاق داستانی به خود میگیرد و هرگز با حاشیه پردازی ها و خودگویی های نویسنده سیر روایی آن را تحت تاثیر قرار نمی دهد.
موراکامی در «از دو که حرف می زنم، از چه حرف می زنم» از خود و زندگی روزمره اش می گوید، از نگاه یک نویسنده و دونده حرفه ای به زندگی و پدیده ها و رخدادهایی که پیرامون او را شکل می دهند و در این میان با همراه کردن خواننده با موقعیتهایی که تصویر می کند او را در ساختن این فضاها همراه می کند. برای او فعالیتی مانند دویدن فلسفه و استعاره ای است که در دل آن نگاه جاری و غیر خطی خود را به زندگی بیان می کند و شاید برای همین است که خود وی در خاطراتش می نویسد: وقتی راجع به دویدن می نویسم تا هر کجا که دلم می خواهد می توانم ادامه بدهم.

Labels: book

link

youssef.alikhani[at]yahoo[dot]Com

0 Comments:

Post a Comment